Dag 1) Veere – Avelgem. Vertrek, kanonnen en geweldig weer

Afstand: 116km

Hoogteverschil: 292m

Weer: Zonnig, zij- en meewind. Perfect!

Gekste afdaling met een trekkingfiets vol bagage: Koppenberg

Mooiste moment: de hele dag

Tsja, hoe gaan we deze dag eens beschrijven. Meestal weet ik wel redelijk wat ik wil schrijven maar dat is na vandaag best lastig, want wat een fantastische dag was het!

Na een goede nacht slaap werd ik licht zenuwachtig om 5 uur wakker. Vandaag was dan eindelijk de dag waar ik al 5,5 jaar op aan het wachten was! Het ontbijt smaakte goed en de fietstassen waren ingepakt. Om 08:10 belde Radio Veronica voor een klein interview. Het was toch wel een beetje spannend, niet omdat ik niks wist te vertellen maar meer omdat ik graag wilde dat de sponsortocht en het goede doel goed zouden overkomen bij de luisteraars. Het was een goed gesprek (denk ik, ik heb het nog niet terug geluisterd) en na het ophangen van de telefoon belde bijna meteen 3FM. Inmiddels waren mijn zenuwen wat minder en praatte de dj ook lekker mee dus dat gesprek ging voor mijn gevoel beter. Maar ook dat heb ik nog niet terug geluisterd.

Ik moest snel door, want Omroep Zeeland stond om 08:45 te wachten bij het stadhuis voor een interview. Onderweg kwam ik langs mijn ouders waar iedereen al klaar stond. De vlag hing uit en er hing een prachtig spandoek. Ondertussen kwamen de mannen van de woensdagavond fietsclub langs met allemaal hetzelfde shirtje aan. Ik moest even twee keer kijken maar ze hadden speciaal voor deze dag wielershirt laten maken met Stichting MS Research erop en: Wij fietsen met Martijn mee. Geweldig! Bij het stadhuis stonden de eerste mensen al te wachten. Er kwamen er steeds meer bij en voor ik het wist stond er behoorlijk wat volk, zo leuk! Ondertussen had ik zelf ook eenzelfde shirt gekregen als de mannen van de woensdagavond fietsclub, maar dan met erop: Ik ben Martijn. Echt super!

Het interview met Omroep Zeeland ging goed, denk ik want ik heb het nog niet terug gezien, en na wat mensen gesproken te hebben sprak ik iedereen toe. Hoe de tocht eruit ziet, waarom ik het doe en dat ik het zo geweldig vond dat iedereen er was. Wethouder Bert Tuk (Volksgezondheid) van Gemeente Veere vertelde ook mooie woorden waarna we met z’n allen naar het Mauritsbolwerk liepen. Daar stonden de mannen van Vereniging Vesting Veere al klaar. Nu ging het dan toch echt gebeuren. Het eerste schot was geweldig, ik kwam helemaal onder de rook en het zaagsel te zitten. Gelukkig kwamen er geen vonken in mijn hagelnieuwe shirt te zitten. Het tweede schot werd gereed gemaakt en toen ook dat werd ontstoken door de wethouder mocht ik echt vertrekken.

Na een kort afscheid van Maaike en de kinderen stapte ik op de fiets. Op weg naar Tarifa en vandaag als eindbestemming Avelgem. Er fietsten heel wat mensen mee naar de boot, het was fantastisch om zo’n lint van mensen achter me aan te zien fietsen! Onderweg in Middelburg haakten er nog twee mensen aan wat ik erg bijzonder vond. Over het Vlissings Jaagpad gingen we naar de boot waar ik afscheid nam van de helft van de club. De andere helft zou nog een stuk in België met me mee fietsen.

Op de boot kwam ik in gesprek met wat mensen die zich afvroegen wat er aan de hand was, na enige uitleg hebben ze ook een donatie gedaan, zo leuk! Later zag ik op de donatiepagina dat iemand het gesprek had opgevangen en ook nog een donatie had gedaan. Het zijn deze bijzondere dingen die deze sponsortocht zo mooi maakt. Daar krijg ik zoveel energie van!

Bij Breskens gingen we van de boot en fietsten we naar IJzendijke. Daar stond een vriend ons op te wachten en hij fietste het hele stuk mee tot aan het buitenland. 5 kilometer later passeerden we de grens met België en zegde ik ook hem gedag. De eerste landsgrens was een feit. Ik heb het al vaker gezegd, maar zodra je de grens over gaat is alles anders. De huizen, de wegen, de verkeersborden, heerlijk! We hadden de wind in de rug en het ging prima. Onderweg stopten we rond lunchtijd om wat te gaan eten. De uitbater vroeg of het voor iedereen hetzelfde gerecht mocht zijn, en pasta was het makkelijkst om klaar te maken. Zo gezegd zo gedaan. Voor we het wisten stonden er negen mooie grote borden pasta voor ons neus. Het smaakte voortreffelijk! De bidons werden bijgevuld en we konden weer onderweg. We fietsen langs vaarten met het fluitenkruid in bloei. De knotwilgen stonden prachtig langs het water en hier en daar zagen we al wat glooiing in het landschap.

Ik wist niet dat er nog een pondje in de route zat. Het was maar een heel klein stukje varen, en nog gratis ook, maar dit was ook het punt waar de fietsvrienden van de woensdagavond zouden omkeren om terug naar huis te fietsen. We zeiden elkaar gedag, ik bedankte voor het prachtige wielershirt en aan de overkant zwaaiden we nog naar elkaar. Nu waren we nog met z’n vieren. Mijn schoonvader en een stel wat een hekel heeft aan fietsen zoals ik vroeger, maar wel houden van avontuur en dus de hele rit zouden meefietsen (wat ze fantastisch hebben gedaan, het ging super!)

We fietsten over smalle weggetjes met hier en daar een paar hoogtemeters. We volgden de Schelde waar het af en toe flink waaide van zij. Na een aantal kilometers kochten we wat lekkers bij de plaatselijke supermarkt waar de kassamedewerker aan iedere klant een gratis biertje gaf. Geweldig! We kwamen aan in Oudenaarde en daar moesten we wachten op een ingenieuze brug die open ging. Een mooie plek om de bidons weer bij te vullen in een café. Het ging nu ineens snel met de kilometers. We hadden er al 95 in de benen, maar we wisten ook dat we er nog niet waren. De beruchte Koppenberg en Oude Kwaremont lagen nog op ons te wachten.

De Koppenberg was een flinke en lange klim. Omdat ik de route zodanig had gemaakt dat we ze beiden van de gemakkelijke kant zouden benaderen was het niet zo stijl als ik op tv had gezien bij de Ronde van Vlaanderen, maar op een trekkingfiets met 17 kilo bagage was het toch flink aanpoten. Dit was toch iets anders dan de klimmetjes van de Amstel Gold Race op een wielrenfiets! We kwamen boven en hadden een geweldig uitzicht, maar toen moesten we nog naar beneden. Met samengeknepen billen probeerden we zo langzaam mogelijk op de kasseien veilig naar beneden te fietsen. Het lukte bij ons alle vier wat heel erg fijn was. Wat een vreselijke klim als je hem echt een keer omhoog wilt fietsen zeg!

Daarna was de Kwaremont aan de beurt. Deze ging een stuk beter en was ook minder lang. Misschien kwam het ook wel doordat we er nu echt bijna waren, en we de vorige klim nog in ons achterhoofd hadden. Het was erg leuk om ook hier eens te zijn. Het befaamde biertje lieten we nog even staan, het laatste stukje tot Avelgem was nog zo’n 10 kilometer. Langs een kleine vaart en met prachtig uitzicht over de velden zagen we eindelijk de grote kerk van Avelgem. We hadden het gehaald! Moe en heel voldaan kwamen we aan bij B&B ’t Knus Gewilg. Wat een schitterende plek en wat een lieve mensen! Mijn schoonvader moest nog eens 11 kilometer naar zijn hotel en zal morgen helemaal terugfietsen naar Roosendaal. Ik zei hem gedag (een van de vervelende momenten van deze dag) en stapte onder de heerlijke regendouche. De vrienden die het fietsen eerst niet leuk vonden vinden dat nog steeds niet, wat ik goed snap na een rit van 120(!) kilometer. Maar na het douchen aten we heerlijke friet met een enorme berg stoofvlees en kwamen de verhalen van die dag. Ze hadden enorm genoten, net zoals ik. Wat een dag was het geweest!

Morgen staat de wekker op half 7. Ik krijg hier zelfs nog ontbijt en dan gaat mijn tocht verder. Vandaag was de start van de sponsortocht, maar morgen zal het echt beginnen. Dan ben ik alleen en zal ik het hele stuk naar Tarifa gaan fietsen. Aan de andere kant zijn de eerste 120km geweest en die kunnen we lekker afstrepen Nog 2280km te gaan!

p.s. vanwege een ontplofte telefoon kan ik niet iedereen een berichtje terug sturen, maar heel erg bedankt voor alle aanmoedigingen en foto’s die jullie me hebben gestuurd. Ik ga er de komende dagen de tijd voor nemen om alles te bekijken!