Dag 3) Peronne – Maffliers. Jasje aan jasje uit, witte kruizen en een stortbui

Afstand vandaag: 123km. Afstand totaal: 361km

Hoogtemeters vandaag: 789. Hoogtemeters totaal: 1834

Beste geur: die van wit bloeiende acacia’s langs de kant van de weg

Lekkerste pain au chocolat: bij het ontbijt in Peronne

Ergste regenbui op de fiets ooit: na 100km in de buurt van Creil

Vanochtend werd ik na een goede nacht wakker. Het zonnetje scheen en ik had behoorlijk trek. Het ontbijt was voortreffelijk! Een hoop kaasjes, heerlijke croissants en de pain au chocolat was er eentje uit het boekje, zo lekker! Ik smeerde me goed in en pakte de fietstassen in. Klaar voor een nieuwe dag.

Na het ontbijt bleek de zon het even voor gezien te houden. De wind had helaas geen vrije dag opgenomen en met een goede bries op de neus maakte ik de eerste kilometers. Het viel niet tegen, ik had de spierpijn na gisteren wel erger verwacht. Het landschap was helaas niet zo prachtig als de dag ervoor. Wat een zonnetje wel niet kan doen.

Een uurtje trappen verder kwam ik langs een militaire begraafplaats. Ik fiets door de Somme en in deze streek is vreselijk gevochten in de eerste wereldoorlog (la Grande Guerre) daardoor zie je in ieder dorpje een monument met standbeeld om die tijd te herdenken. In de tweede wereldoorlog is hier ook flinke strijd geweest en net als bij ons wordt dat in mei herdacht, vandaar alle Franse, Amerikaanse en Britse vlaggetjes aan de huizen.

De begraafplaats was indrukwekkend. Ik was er al meerdere tegengekomen maar nu was ik ook in de mogelijkheid om even te stoppen en op een bankje te gaan zitten. Al die witte kruizen met namen van jonge mensen. Vreselijk! Het was tijd om weer verder te gaan en plotseling zag ik ineens twee reeën de weg oversteken. Dat vond ik natuurlijk prachtig en het gemoed was alweer ietsje beter geworden.

Het duurde niet lang of ik hoorde kleine spetters op mijn windjack. Omdat de spetters steeds groter werden en ik na 34 kilometer toch even wilde pauzeren besloot ik voor het eerst deze reis mijn regenjas aan te trekken. Niet de leukste reden om een pauze te houden, zeker niet bij een tankstation waar het wel lekker droog was, maar het was wel zo praktisch. De pauze duurde niet al te lang want het ging wel lekker. Totdat de druppels steeds groter werden en ik besloot dan ook maar mijn regenbroek en overschoenen aan te trekken. Die laatste houden je schoenen droog, als het goed is.

De regen zette niet echt door en dus kon ik 15 kilometer verderop mijn regenjas weer uittrekken en inwisselen voor mijn windjack. Het bleek zo’n dag te worden. Onderweg kwam ik niet zo heel veel bijzonders tegen. Ik dacht dat het gewoon even een ‘tussendoordag’ zou worden. Voordat ik lekker kon pauzeren op de helft van deze rit werd ik eerst nog een Frans fietspad opgestuurd. De foto’s die ik al fietsend maakte zijn niet fantastisch, maar wat een vreselijk fietspad was dat zeg! Het gras groeide overal, de wortels drukten het asfalt omhoog en het ontwijken van de takken met stekels werd een ware sport. Gelukkig duurde het niet lang of ik was aangekomen in Estrees-Saint-Denis waar een supermarkt was. Ik kocht natuurlijk weer zo’n lekker stokbrood met kaas, zag een fles mangosap waar ik niet af kon blijven en als klap op de vuurpijl een zakje met zure matjes. Die vond ik tijdens de Amstel Gold Race ook zo lekker!

Ik had mij net op een bankje genesteld met al het eten of het begon weer te spetteren. Nu raakte ik het inmiddels wel een beetje beu eigenlijk. Wil je na 65km even lekker zitten gaat het regenen. Er stond een grote cypres achter me waar ik onder kon schuilen, maar op een bankje zitten was er niet meer bij. Ik besloot om maar weer verder te gaan en een tijdje later passeerde ik de rivier de Oise. De stadjes aan deze rivier zien er schitterend uit met zandstenen huizen en mooie rotondes waar allemaal bloemen bloeien. Rotondes, die weten ze hier in Frankrijk wel mooi aan te leggen. De een heeft een groot insectenhotel in de vorm van een reusachtige mier, de ander heeft een heel landschap aan bloeiende irissen.

Na zo’n 100 kilometer fietsen werd het ineens flink donker. De zon die ik even daarvoor voor het eerst weer had gezien verdween achter een grijze massa waarvan je gewoon wist dat het fout was. Een klein stukje verder deed ik mijn regenjas maar weer aan in de hoop dat dat zou helpen. Maar er was geen houden aan. Op een soort stoep stond ik onder de bomen te schuilen terwijl de regen met bakken uit de hemel kwam. Ik heb best wat fikse regenbuien in de tropen meegemaakt, maar deze deed daar zeker niet voor onder!

Omdat ik hier in heuvelachtig gebied zit begon het water naar beneden te lopen in stroompjes over de weg. De auto’s spatten het water meters verder. Een kwartier later was het heftigste gedeelte voorbij en kon ik verder fietsen. De plassen ontwijken lukt niet echt op een 50 of 70km weg omdat er behoorlijk veel verkeer is in de voorsteden van Parijs. Daardoor reed ik soms dwars door de plassen heen in de hoop dat ik niet al te nat zou worden.

De regenbui was na een half uur voorbij en toen kwam zowaar de zon weer tevoorschijn. Het werd een beetje benauwd, maar liever nat van het zweet dan nat van de regen. Met nog 20 kilometer te gaan en wat wind in de rug kreeg ik vleugels. Het was voor het eerst dat ik de laatste 20 kilometer makkelijker vond dan de eerste 20. Er waren nog twee flinke heuvels voordat ik boven op een heuveltop arriveerde bij mijn overnachtingsplek: Domaine de Maffliers. Een landgoed van 33 hectare met een zwembad en een chateau waar je heerlijk kunt eten. Zo gaaf dat deze mensen mij een overnachting wilden sponsoren tijdens mijn tocht!

Toch wel een beetje vermoeid plofte ik neer op een van de strandbedden aan het zwembad. De zon scheen, in het restaurant kon ik een heerlijk hapje eten en het ontbijt staat morgen om 07:00 gereed. Nu typ ik deze blog in de wetenschap dat er nog maar 3 dagen voorbij zijn, maar dat ik al wel 360km heb gefietst. Het gaat eigenlijk best heel lekker! Het is niet dat het niet zwaar is, maar als je van te voren weet wat je te wachten staat kun je je erop voorbereiden en dat scheelt het een hele hoop. De afstand is ineens een heel stuk groter als je om een brood naar de bakker gaat en die ineens 123 kilometer verderop blijkt te zitten bijvoorbeeld.

Morgen fiets ik dwars door Parijs. Daar heb ik zin in! Een iconische stad waar ik een paar keer ben geweest, maar nooit op de fiets ernaar toe. Hopelijk schijnt de zon morgen wel zodat de foto bij de Eiffeltoren er goed uitziet!