Dag 11) Elbete – Funes. Uitzichten, een gier en veel klimwerk

Afstand: 131km. Afstand totaal: 1391km.

Hoogtemeters: 1771. Hoogtemeters totaal: 9013

Het weer: Frisse start van de dag, na Pamplona zon en 25 graden

Mooiste wildlife moment: gier en slang

Moeilijkste klim: direct aan de start

Prachtigste uitzicht: onmogelijk om te kiezen

Na een heerlijke nacht werd ik om 6 uur wakker van de wekker. Omdat ze droog weer hadden voorspeld voor vandaag zag ik niet zo tegen deze dag op, ondanks de afstand in combinatie met de hoogtemeters. Het ontbijt was voor me klaar gezet (heerlijk die ham!) en het inpakken duurde wat langer dan normaal, vanwege alle natte kleren. Ook mijn schoenen waren nog nat, helaas. Niet echt lekker om de dag mee te starten, maar het was niet anders. Ik fietste Elbete uit en het was droog, gelukkig maar! Onderweg zat ik me te bedenken wat ik zou doen als het ging regenen, met dat natte regenpak in mijn fietstas. Gelukkig hoefde ik me daar geen zorgen over te maken. Het was dan wel zwaar bewolkt maar er zou geen druppel vallen vandaag.

De dag begon waar het gisteren mee was geëindigd: klimmen. Deze keer was de klim nog iets langer. Omdat het best fris was probeerde ik mijn spieren op te warmen door een hoge cadans, maar het lukte niet zo erg. De klim begon na 8 kilometer al en mijn knieën deden nog pijn van de dag ervoor. Het voelt niet als een blessure, of iets waar ik meteen voor moet stoppen, maar ze vinden het gewoon niet meer zo leuk om steeds die fiets met bagage omhoog te sjouwen. Zeker in het begin van de klim deed ik heel rustig aan en stopte ik af en toe om te strekken. Een paar kilometer onderweg zag ik ineens een gier boven me cirkelen, zo’n grote roofvogel had ik deze reis nog niet gezien! Het was prachtig om zijn grote vleugels te zien slaan om maar omhoog te komen, maar er was weinig thermiek dus echt hoog kwam hij niet.

De klim vorderde gestaag en het werd steeds iets kouder. Ik ging in 12 kilometer van 200 naar 850 meter boven zeeniveau, en dat kon je voelen. Een kilometer voor de top deed ik mijn windjack alvast aan, omdat ik het gewoon heel fris vond. Ik fietste door oude beukenbossen en hier en daar kwam er een stroompje naar beneden van de regen die gisteren was gevallen. Eenmaal boven maakte ik een foto en zoefde naar beneden. Ik was al goed 2 uur aan het fietsen geweest en was net de 20 kilometer gepasseerd. Het was tijd voor koffie! Na een paar minuten afdalen zag ik al een hotel/restaurant. De lichten brandden en ik zette mijn navigatie op pauze, fiets op slot en met stuurtas onder de arm liep ik vol verwachting tegen een gesloten deur. Er was niemand en er ging ook niemand open doen. Dan maar naar het dorp. Het duurde niet lang of ik was er, maar daar was de bar ook gesloten. Balen! In plaats van de route te gaan bekijken fietste ik gewoon maar verder, ik zou vast wel iets tegenkomen. En dat gebeurde ook. In de posada bestelde ik een koffie, en er stond een grote appeltaart, met walnoten. Perfect, precies wat ik nodig had! Het smaakte me prima en opgewarmd kon ik weer verder.

De uitzichten die ik onderweg tegen kwam waren geweldig. Het ging een beetje zoals ik had voorspeld, na iedere bocht wilde ik weer een nieuwe foto maken. Niet zo handig, want na de koffie moest er nog 100 kilometer gefietst worden. Maar ja, ik was hier nu, en ik wilde er ook van genieten. Dat doe ik door foto’s te schieten dus dat deed ik dan ook. Her en der kwam ik door een dorpje heen, verder was het een heerlijke route richting Pamplona. Af en toe kwam het zonnetje al even door, dat was zo lekker! Omdat je behoorlijk vaart maakt op een fiets van een heuvel af kan het best snel fris worden. Dan is zo’n kleine verwarming op je lijf wel lekker hoor!

In Pamplona fietste ik door de oude stadsmuur. Het centrum sloeg ik over, ik had namelijk op tv gezien dat daar nogal eens stieren doorheen kunnen rennen en dat zag ik niet zo zitten. Bij een supermarkt wilde ik lunch kopen, maar wat eten ze hier? In Frankrijk was het simpel, maar nu was ik ineens in Spanje en behalve de naambordjes en het praten was de lunch ook vast anders. Gelukkig waren er hier ook stokbroden, en had ik nog Franse kaas van gisteren over. Met een banaan, Snickers, Cola en chocolade toetje liep ik naar buiten. De zon scheen heerlijk en ik had er 60 kilometer opzitten.

Na de lunch fietste ik Pamplona uit. Het landschap veranderde. Er waren weer mooie velden met graan, erwten, tuinbonen en zonnebloemen. Het was een pittig klimmetje naar boven maar ook daar had ik weer een prachtig uitzicht. De klaprozen bloeiden, en in de berm bloeiden de orchideeën. Omdat het hier weer kouder is dan in zuid Frankrijk lijkt het wel alsof ik terug in de tijd ben gegaan. De acacia’s staan weer prachtig in bloei, het fluitenkruid ook en de orchideeën beginnen nog maar net.

De flinke heuvels werden steeds iets minder hoog. Na 86 kilometer had ik het meeste klimwerk wel gehad en mocht ik gaan afdalen tot aan Funes. Hier en daar zat er nog wel een klimmetje in, maar dat mag hier geen naam hebben. Terwijl ik met flinke vaart naar beneden fietste kroop er ineens een slang over de weg. Nummer twee al deze reis! Deze was bruin, en hij hupste een beetje over de weg omdat hij haast had, het zag er komisch uit.

Tijdens deze fietsreis heb ik het landschap niet eerder zo snel zien veranderen. Voor ik het wist fietste ik ineens weer door de wijngaarden. Het warmde lekker op en mijn windjack had ik al uit gedaan en in de fietstas gestopt. Die zou ik vandaag niet meer nodig hebben. Tussen de wijngaarden stonden af en toe ook velden vol met rode stokjes. Ik wist niet wat het was en stopte bij zo’n veld. Het bleken allemaal geënte druiven te zijn. Het waren er gigantisch veel! Daar kon je vast heel wat wijn van maken later, dacht ik bij mezelf.

Het werd al wat later en ik nam nog een paar dextro’s. Het was niet genoeg en bij een tankstation moest er toch weer een colaatje gekocht worden om de laatste tien kilometer te overbruggen. Die ging langs een rivier, over een gravel pad. Dit was niet echt zo fijn, ik dacht dat ik er bijna was en nu moest ik nog dat hele eind allemaal putten ontwijken en hopen dat ik niet lek zou rijden. Het ging allemaal goed, en de vogels in de bomen langs de rivier zongen prachtig. In Funes aangekomen moest ik nog even stijl omhoog. Dit had ik op mijn route niet gezien omdat de hoge klim in het begin alle andere klimmetjes wat teniet deed. Ik moest op de pedalen staan om boven te komen, maar uiteindelijk lukte het en om 7 uur was ik bij Casa Pelin. De code moest ik invoeren om de sleutel te krijgen, en daarna kon ik naar binnen. Het was een heel huis wat ik voor mijzelf heb gekregen. Er stond een wasmachine, daar was ik blij mee! Ik verzamelde snel mijn was en na een heerlijke douche hing ik alles op een rekje en zette het op een balkon. Ook het regenpak hing ik uit. Hopelijk is het morgen droog en kan het weer schoon in de fietstas.

Het was al laat en ik had nu echt wel trek gekregen. Ik liep naar de rivier waar een bar zat die heerlijk eten moest hebben. Ze waren wel open, maar de keuken was gesloten en ging ook niet open. De beste man vertelde me dat ik met de auto 10 kilometer moest rijden om een restaurant te vinden. Daar had ik weinig zin in. Er was nog een bakker geopend, tot 8 uur. Het was 4 minuten voor 8 en het was 5 minuten lopen. Al sprintend haalde ik het nog net. Ik was de laatste klant en kocht de restjes die er nog waren. Aan de bakker vroeg ik of er niet ergens iets te eten was. Hij vertelde me naar Bar Espana te gaan, daar zou de keuken waarschijnlijk wel open zijn. Mocht dat zo zijn dan kon ik de restjes (een paar croissants en een chocolade biscuit) als ontbijt morgen opeten. Ik bedankte hem en achter me werd de deur op slot gedraaid. Naar Bar Espana dan maar. Om kwart over 8 kwam ik aan. De bar was leeg maar er was wel iemand aanwezig. Ik vroeg haar of ik iets te eten kon krijgen. Ze vertelde dat ze een bord met kip, friet en salade kon geven. Daar was ik allang blij mee! Ze deed er ook nog een gebakken ei bij, top! Nu had ik heerlijk gegeten en had ik ook mijn ontbijt voor morgen al gescoord.

Opgetogen liep ik naar huis. De dag was prachtig geweest. Het klimwerk ging goed, ik voelde de pijntjes wel, maar niet meer die pijnscheut in mijn linker knie waar ik toch een beetje bang van was geworden. Met een volle buik typ ik nu mijn verslag. Ik ga proberen niet al te veel foto’s te selecteren en dan snel naar bed. Morgen staat er weer zo’n klimdag op het programma. Dan fiets ik naar Soria, en klim ik geleidelijk 1000 meter in 80 kilometer. Hopelijk met net zulk mooi weer, en net zulk mooi uitzicht!