Dag 13) Soria – Mandayona. Pluimlavendel, verkeerde route en tapas

Afstand: 140km. Afstand totaal: 1641km.

Hoogtemeters: 1386. Hoogtemeters totaal: 12090.

Het weer: winderig, zonnig. Graad of 20, hele dag met windjack aan

Mooiste vogel: zwarte ooievaar

Slechtste route: over berg

Leukste ontdekking: wilde pluimlavendel

De nacht was goed geweest in het hostel. Na een standaard ontbijt pakte ik de tassen in en kneep het laatste restje uit de tube billencrème. Gelukkig had ik nog een pot mee, dat is nodig ook met deze afstanden. Ik verliet Soria maar was direct de route kwijt. Mijn navigatie vertelde me dat ik onder een brug door moest en door een riviertje heen. Dat zag ik niet zo zitten dus probeerde een andere route te vinden. Dit lukte half. Uiteindelijk kon ik via een andere plek alsnog door het riviertje heen. Even spannend, maar mijn voeten bleven droog gelukkig. Het pad werd vervolgens kleiner en kleiner. Ik moest afstappen en een klein stukje lopen. Het zou niet het laatste stukje zijn die dag, maar dat wist ik toen nog niet. Gelukkig kwam ik na een halve kilometer bij de verharde weg. Ik had het gehaald! Eindelijk kon ik lekker gaan fietsen.

In de verte zag ik een hoop gieren. Ze cirkelden omhoog. Ik kwam steeds dichterbij en zag dat ze vanaf een bepaald punt opstegen. Sommige grote aaseters vlogen maar 20 meter boven mij. Wat een grote vogels zijn het toch. Ik vervolgde mijn route en zag ineens pluimlavendels bloeien, zomaar in de berm! Eerst dacht ik dat er eentje misschien van een kar af was gevallen, maar het werden er steeds meer. Daar moest natuurlijk een foto van gemaakt worden. Ik klikte mijn schoenen weer in de pedalen maar schoot met mijn linker been door. Een flink stuk vel was eraf gegaan. Het zal de vermoeidheid van de dag ervoor geweest zijn. De kilometers beginnen nu toch echt te tellen en dan ga je zulke kleine foutjes maken.

Eerst fietste ik door een stuk bos. Het was prachtig. Daarna werd het landschap wat meer open en kon ik met de wind in de rug door de rollende heuvels fietsen. Eerst de heuvel op richting een dorpje, dan door het dorpje heen met altijd de kerk als middelpunt (nu inclusief ooievaars op hun nest) en daarna lekker van de heuvel af. Dit kon ik wel uren volhouden zo! Het duurde drie kwartier, toen werd ik een ander bos ingestuurd. Door dit bos heb ik zeker een uur gefietst. En ik kwam helemaal niemand tegen! Wat een rust. Soms keek ik door het bos heen, of er toevallig geen beer zou staan. Ik heb geen idee of ze hier zitten, maar het leek me de plek wel voor. Ook de pluimlavendel bloeide. Soms een paar in de berm, soms een heel veld in een open stuk. Het was geweldig om te zien.

Na het bos kwam ik in een grote stad terecht, Almazan. Hier kocht ik bij een supermarkt allemaal lekkere dingen en ook alvast de lunch. Het was nog geen 11 uur, maar ik kon het maar beter bij me hebben aangezien ik niet wist waar ik de rest van de rit iets kon eten.

De stad zag er mooi uit, maar ik had geen tijd om het te bezoeken want ik moest nog 90 kilometer. Ik fietste de stad uit en kwam op den duur op een gravel pad. Dit is wel eens vaker en loopt dan na een paar kilometer weer terug op een asfalt weg. Deze keer duurde het wat langer. Het pad liep omhoog, en omhoog, en omhoog. Het landschap veranderde en het zag er prachtig uit. Op den duur moest ik rechts afslaan. Een kleiner pad op. Was dit wel de goede weg? Ik stopte maar dit moest het wel zijn volgens de navigatie. Dus ik fietste een stukje door het gras, maar toen zag ik de heuvel waar ik overheen moest. Dit kon haast niet goed zijn, maar het was toch echt de route die ik moest hebben. Omdat er veel grote stenen lagen besloot ik te gaan lopen met de fiets aan de hand. Niet ideaal met zo’n zwaar ding, en dan zitten de fietstassen ook nog in de weg. Stukje bij beetje klom ik omhoog. Soms was het zo steil dat ik de fiets een meter vooruit duwde, dan zelf een grote stap nam en dan de fiets weer een stuk. Dit was geen doen zo! Uiteindelijk haalde ik de top. Wat een geweldig uitzicht, maar waar moest ik nu heen? Het pad werd iets breder en vlakker. Nu was ik weer op de juiste weg. Een paar minuten later moest ik weer van het pad af, nu een steile afgrond in. Dit kon toch echt niet de bedoeling zijn. Ik baalde behoorlijk want in omrijden had ik geen zin, maar terug kon ook niet. En over de aangewezen route al helemaal niet. Zelfs als wandelpad was dit lastig geweest. Uiteindelijk besloot ik maar om om te rijden. Er stonden overal windmolens en om die te controleren was er een pad aangelegd van gravel. Hier fietste ik overheen met mijn telefoon in de hand. Omdat mijn navigatie steeds terug wilde naar het punt had ik Google Maps er maar bij gepakt.

Bij iedere afslag of kruising moest ik kijken of ik wel goed ging. Het was best heuvelachtig en ik had geen zin om weer terug te moeten fietsen. Na lang doortrappen en wat gezucht en gesteun had ik de normale weg weer gevonden. Eindelijk! Eerst maar eens eten in het eerstvolgende dorpje. Daar pakte ik mijn laptop erbij om een nieuwe route te maken. Helaas was de internetverbinding niet goed genoeg waardoor ik niets kon doen. Dan maar op mijn telefoon verder. Zo moeilijk kon het toch niet zijn?

Via een kleine weg kwam ik in een dorpje terecht, daar moest ik rechtdoor volgens Google Maps. Weer gravel. Nou ja, het moest maar, dacht ik. Het pad werd weer smaller en ik moest weer door gras heen. Nu keek ik weer een afgrond in. Ik probeerde nog langs een andere kant naar beneden te fietsen maar ook hier liep het mis. Ik baalde als een stekker, wat was ik chagrijnig zeg! Zelfs op deze manier lukte het me niet. Natuurlijk was ik moe van alle dagen fietsen, en het klimmen van gisteren, maar als de navigatie ook fouten gaat maken wordt het wel erg lastig zo. De straffe wind nam enkele krachttermen gelukkig snel mee, en de drie reeën die ik tegenkwam konden me eigenlijk niets schelen. Ik wilde gewoon op mijn bestemming geraken en op deze manier ging dat niet. Er zat maar een ding op: omkeren en terug fietsen.

Het asfalt lag er nog steeds zo bij als een uur daarvoor. Ik was niets opgeschoten en moest oppassen dat ik uit frustratie niet mijn knie kapot zou fietsen. Gelukkig was ik niet lek gereden, dat had er ook nog wel bij gekund. Ik besloot via een rechte weg naar Siguenza te gaan. Het was een mooie weg maar de wind kwam van zij. Het was afzien, maar ik fietste in ieder geval en daar was ik al lang blij mee. Onderweg probeerde ik te genieten al was het lastig. Mijn energie was een eind op en ik moest nog 50 kilometer. Op een gegeven moment zag ik een groot kasteel aan mijn rechterkant, het zag er indrukwekkend uit. Op datzelfde moment vlogen er links van me ineens twee zwarte ooievaars op, die had ik nog nooit gezien! Ik kreeg weer wat energie en probeerde in Siguenza te komen. Vanaf daar was het namelijk nog 20 kilometer tot mijn eindbestemming.

Het was nog heel wat klimwerk, maar uiteindelijk naderde ik Siguenza. Wat een enorm kasteel heeft die stad zeg! Ik wilde het best bekijken maar was te moe om naar de top te fietsen. In plaats daarvan liep ik een supermarkt binnen, kocht cola en chocola en zat mijn miserie weg te spoelen met suikers. Misschien niet de beste suikers, maar het maakte me niks uit. Als ik nog maar een uur kon overleven zou het genoeg zijn.

De weg ging omhoog de stad uit, maar ik had ook gezien dat er daarna een goede afdaling zou komen. Dat bleek het geval. Met 60 per uur vloog ik naar beneden. Er stond ergens een flitser, je mocht op dat stukje 50. Ik hoop zo dat er straks een Spaanse agent op kantoor een foto voorbij ziet komen van een knul op een fiets met een geel wapperend windjack! Mocht de agent in kwestie dit lezen dan ontvang ik dit plaatje graag!

Ik kwam aan in Mandayona. Eindelijk. Het is een klein stadje en ik had de overnachtingsplek snel gevonden. Carlos van El Cuartel del Rio Dulce heette me van harte welkom. De energieke man liet me het hele gebouw zien, het was een voormalig kwartier waar de Gardia Civil in had gezeten. Ook de tuin mocht ik bekijken, het zag er werkelijk prachtig uit met al die bloeiende rozen! Omdat het kleine supermarktje snel dicht zou gaan. Sprongen we in de auto en reden het stadje weer in. Daar kocht ik alvast wat ontbijt voor morgen. Daarna reden we terug en sprong ik onder de douche. Wat had ik hier naar uit gekeken zeg!

Lekker opgefrist liep ik naar het stadje en stapte een bar binnen. Daar was het al gezellig druk. Ik bestelde wat tapas (calamari, patatas bravas en ensalada) en keek mijn rit terug op mijn telefoon. Toen het eten arriveerde had ik flinke trek, maar er was genoeg en ik kreeg het niet allemaal op. Voordat ik met mijn neus in mijn bord in slaap zou vallen rekende ik snel af. Bij thuiskomst moest ik nog even op de foto met Carlos, daarna kon ik aan mijn blog beginnen.

Carlos heeft de route voor morgen bekeken. Hij woont met zijn vrouw in Madrid en kent de weg. Deze route zou goed moeten zijn, dus ik heb er wel vertrouwen in dat het goed komt. Dat is vandaag ook gelukt, al ging het met veel pijn en moeite. Eigenlijk zou ik 124km met 1000 hoogtemeters fietsen vandaag. Die extra 16km zijn ook nog eens deels lopend gedaan. Dit soort dagen zitten er wel eens tussen, maar het moet niet te vaak voorkomen. Morgen weer een nieuwe dag, dan fiets ik voor het laatst op vrijdag deze fietstocht, want volgende week donderdag zit ik in Tarifa. Als het goed is…