Gisteren was het dan eindelijk zover, ik mocht een stukje meefietsen met Hugo de Jonge! In oktober vroeg ik hem of hij een stukje met mij mee wil fietsen als ik op 10 mei vertrek. Als antwoord kreeg ik dat dat waarschijnlijk niet mogelijk is, maar dat ik wel een keer met hem kon fietsen als hij van zijn werk (Commissaris van de Koning in Zeeland) naar huis (Rotterdam) fietst. Dat vond ik een erg leuke reactie, maar de uitnodiging bleef nog even uit. Tot afgelopen maandag! In een email stond dat ik vrijdagmiddag mee mocht fietsen. Veel informatie stond er niet in de mail, behalve dat het gemiddelde rond de 35km/u zou zijn. En daar schrok ik wel van, want mijn gemiddelde op de wielrenfiets is zo’n 28/29 km/u. Als ik topfit ben, maar met twee weken griep achter de rug zag ik de bui al hangen. Dat wordt 3 kilometer afzien en dan is het gedaan, dacht ik. Maar toch zei ik ja want het leek me een gave ervaring, en ik zou wel zien hoe het zou gaan.
Na het middageten had ik een afspraak bij een nieuwe klant. Bij binnenkomst vroeg ik meteen of ik mij daar, na het gesprek, om mocht kleden omdat ik een stuk zou gaan fietsen. Dat was gelukkig geen probleem. Na het bespreken van de wensen voor het tuinontwerp trok in mijn fietskleren aan en vertrok ik naar Middelburg. De gelletjes, repen en medicijnen lagen al klaar.
Er verzamelden zich al wat mensen op het Abdijplein, ik zou gelukkig niet alleen fietsen. Na een kort praatje met het groepje van acht renners, en de support van mijn woensdagavondclub (bedankt Stefan voor het brengen van mijn fietsbril die ik was vergeten!) kwam Hugo de Jonge naar buiten. Er moest natuurlijk een selfie gemaakt worden. Daarna moesten er nog foto’s geschoten worden voor het wielertijdschrift ‘Fiets’ en toen konden we eindelijk vertrekken.
Van Middelburg naar Veere ging het meteen hard. Mijn fietscomputer gaf 36km/u aan, maar omdat we in een groep fietsten en we meewind hadden voelde het goed. Via de Polredijk kwamen we aan in Vrouwenpolder, en ik hield het nog steeds vol! Ondertussen kletste ik wat met de andere renners wat erg gezellig was. Ik kon vertellen over mijn sponsortocht en over de griep van een paar weken geleden. Zo kon ik mij alvast wat indekken voor als ik op kop moest. Dat gebeurde niet, want de renners voor mij fietsten over de Veerse Gatdam met een gangetje van 38km/u alsof ze even om een boodschap moesten naar de supermarkt.
Bij Neeltje Jans ging het gas nog iets verder open. 40, 41, 42km/u en ik hield het nog steeds vol. Ondertussen had ik al begrepen dat we niet het hele eind naar Rotterdam zouden fietsen, maar bij de Brouwersdam zouden omkeren en terugfietsen naar Middelburg. “En dan zal iedereen toch mee moeten draaien voorop om tegen de wind in te fietsen’’, zei iemand met een grijns naast me. Ik zag mezelf al ploeteren tegen de wind in, met al die getrainde mannen die veel harden fietsen dan ik. Maar ja, alleen terugfietsen van de Brouwersdam naar huis met windkracht 5 tegen is ook geen pretje, zeker niet na zo’n inspanning op de heenweg.
Na de kering gingen we linksaf langs het haventje van Burghsluis. Hugo kwam naast me fietsen, ik stelde me nog eens voor en vertelde over mijn sponsortocht, en dat ik het zo leuk vond om met hem samen te fietsen. Helemaal omdat ik 2020 eigenlijk al wilde gaan fietsen, maar dat dat vanwege de coronapandemie niet door kon gaan. Nu de pandemie voorbij is en ik toch mijn tocht ga fietsen is het wel erg speciaal om met hem een stuk op de fiets te zitten. Het was een leuk gesprek, hij vertelde wat over zijn werk en waarom hij zo graag fietst.
Na 7 minuten kletsen kreeg ik de wind vol van zij. Ik probeerde maar in het wiel te blijven van het groepje voor me, maar met 40km/u hield ik dat niet lang vol. Ondanks de coaching van Hugo (‘’Hou vol, niet opgeven! Denk aan die tocht naar Spanje in mei”) ging het echt niet meer. Mijn longen stonden in de brand en mijn benen waren leeg. We hadden 30km afgelegd in 50 minuten en dat vond ik al heel wat gezien mijn conditie! Ik zwaaide de jongens gedag, bedankte Hugo voor het meefietsen en wilde bij de Plompe Toren aan de terugweg beginnen.
Uit het groepje was er nog iemand omgedraaid. Bastiaan kon ook niet het hele stuk meefietsen. Vanwege andere verplichtingen, niet omdat zijn conditie niet op orde was! Ik voelde mij erg bezwaard, maar hij had er geen moeite mee om de gehele terugweg tegen de harde tegenwind op kop te fietsen. Af en toe probeerde ik wel naast hem te fietsen maar toen werd al gauw duidelijk dat de heenreis toch behoorlijk wat energie had gekost. Op 2 kilometer na kon ik steeds in zijn wiel blijven. Wat een geluk, anders was ik waarschijnlijk pas rond middernacht terug geweest.
Bij Serooskerke zeiden we gedag en fietste ik naar huis. Moe maar voldaan stapte ik onder de douche. De temperatuur onderweg was geweldig geweest (18 graden, in februari!) maar een warme douche na het fietsen is altijd fijn.
Het was afzien, maar ik heb er vooral heel erg van genoten. De hoge snelheid was gaaf, het ontmoeten van andere fietsers was erg leuk, maar het mooiste vond ik het gesprek met Hugo de Jonge. Van te voren had ik gehoopt hem te kunnen vertellen over mijn sponsortocht, maar vanwege de hoge snelheid en gezien mijn conditie had ik niet gedacht dat dat ook zou lukken. Al met al was het een erg mooie ervaring, en wie weet kan ik nog eens mij als mijn conditie wel top is. Dan kan ik misschien ook nog eens 3 minuten op kop fietsen 😉
