Dag 6) Crotelles – Poitiers. Kersen, mooi kasteel en een schrikmoment.

Dag 6) Crotelles – Poitiers

Afstand vandaag: 137km. Afstand totaal: 759km.

Hoogtemeters vandaag: 785. Hoogtemeters totaal: 4206

Het weer: fris begin, flinke wind in de rug, uiteindelijk een graad of 30

Lekkerste snack: Flan nature

Mooiste kasteel: Chateau de Dissay

De dag begon met een heerlijk ontbijt bij Clos du Coteau. Ik had heerlijk geslapen en had er na gisteren weer zin in! De wind zou gunstig staan en de zon scheen. Na een gesprek met de eigenaar over de voor- en nadelen van AI begon ik mijn fietsrit. Het was fris, gelukkig had ik mijn windjack aan. De wind blies me de goede kant op, richting Tours. Dat is ook nog een flinke stad zeg, het duurde even voordat ik uit de drukte was voordat ik weer lekker kon fietsen. Omdat ik overal op de busbaan moest rijden kon ik geen foto’s schieten van de kathedraal.

Het fietsen op het platteland gaat me beter af. Niet in de laatste plaats omdat je dan ook nog wat bloemen en dieren ziet. Zo stond er vandaag ineens een ree midden op de weg te wachten totdat ik aan de kant zou gaan. Uiteindelijk hoefde ik niet in de remmen want het dier schoot terug het veld in. Een tijdje later stak er op een paar meter voor me ineens een vos over! Dat had ik niet meteen verwacht, echt heel gaaf! Een stukje verderop hield ik pauze en at ik de croissant op die ik had meegekregen van de eigenaar van Clos du Coteau.

Onderweg waren daar ineens de eerste wijngaarden. De druiven waren erg laag gesnoeid. Alsof iemand twee lijnen had getrokken waartussen ze geplant mochten worden, waren ze na 10 kilometer ook ineens weer verdwenen en zag ik ze 100 kilometer later pas weer. Heel apart. Het fietsen wilde niet zo. Niet dat de wind niet goed stond want die blies vol in m’n rug. Maar het was zeker niet zo’n mooie dag als gisteren. Precies op het goede moment zag ik daar ineens een kersenboom staan langs de kant van de weg, vol met rijpe kersen. Ik joeg de spreeuwen weg en plukte handen vol kersen. Nu moest ik oppassen dat ik niet de hele boom leeg zou eten want dan zou het ergens onderweg niet goed gaan. Gelukkig kon ik me bedwingen en at ik slechts 70 of 80 kersen. Heerlijk! Vol goede moed kon ik er weer tegenaan.

Op 65km besloot ik een intermarche binnen te gaan. Zo’n grote supermarkt waar ze alles hebben. Er lagen heerlijke broodjes en ook nam ik een colaatje mee. Heerlijk zo’n koude suikerbom op een hete dag. Echt heet was het nog niet, maar het ging toch richting de 30 graden tegen het middaguur. Na de lunch voelde ik me weer een stuk beter. Het landschap leek ook wel te veranderen. Het zag er allemaal wat mooier uit, alsof ik ineens een andere bril opgezet kreeg. In de berm zag ik weer wilde orchideeën staan. Deze waren anders dan die van gisteren. Later zou ik ook nog een heel veld vol witte orchideeën zien, in een heerlijk ruikend dennenbos.

Ik passeerde de Vienne een aantal keer. Een mooie rivier die behoorlijk snel stroomde. Er lagen weer heerlijke dorpjes aan met geen mens op straat en niets meer dan een kerk met een plein en een watertoren aan het begin van het dorp waaraan je kunt zien hoe groot of klein het is. Ergens in zo’n dorpje kwam ik een bordje tegen: Nog 1295km naar Santiago de Compostella. Deze route wordt namelijk ook genomen als je naar Santiago fietst. Van Chartres via Tours naar Poitiers. Onderweg was ik al wel wat bordjes tegen gekomen, maar deze was nieuw. Ik was eigenlijk helemaal niet zo onder de indruk, aangezien mijn tochtje nog 1800km is. Een paar kilometer verder werd ik meteen bestraft om die gedachte. Op 94 kilometer voelde ik ineens iets in mijn linkerknie waarvan ik had gehoopt het nooit meer, maar zeker niet tijdens deze reis, te voelen. Het was dezelfde steek die ik voelde tijdens mijn 24 uurs tocht. Voor degenen die dat niet gevolgd hebben: 5 jaar geleden wilde ik in 24 uur zo ver mogelijk fietsen om geld op te halen voor de sponsortocht. Het ging 21 uur goed, waarna ik moest opgeven omdat ik na 300 kilometer echt niet meer verder kon vanwege de pijn in mijn knie. Twee maanden kon ik niet fietsen en twee jaar heb ik niet vrij kunnen fietsen in mijn hoofd, omdat ik altijd dacht dat die steek weer terug zou kunnen komen. Nu was dat moment er dus, en je zult begrijpen dat ik niet blij was. Een beetje moedeloos stopte ik meteen. Even wat eten (was toch al de bedoeling) goed wat drinken, rekken en strekken, en een filmpje van de kinders kijken om me op te vrolijken. Heel voorzichtig ging ik weer vooruit. Ik durfde amper kracht te zetten, waardoor ik de meewind van vandaag nog meer kon waarderen. Als je wel vooruit komt maar niet echt aan het fietsen ben ga je aan andere dingen denken. Hoe kon dit nou? Had ik iets anders moeten doen? Wat als…? Er is geen plan B, dus ik moet naar Tarifa, wat er ook gebeurt.

Gelukkig voelde ik die specifieke pijn niet meer. De rest van de pijntjes begon ik wel te voelen maar dat was bijzaak. Eerst maar eens naar Poitiers en dan zien we wel weer verder. Na 20 kilometer heel voorzichtig heuvel op, en minimaal trappend heuvel af, fietste ik een dorpje binnen. Ineens stond daar een enorm kasteel, midden in het dorp. Het was een mooie plek om nog even op een bankje onder een plataan wat te eten en te drinken. De ‘flan nature’ was heerlijk! Ik had deze tip van iemand gekregen die ook mee fietste met het clubje toen ik met Hugo de Jonge mocht fietsen. Hij had er niks van gelogen, het smaakte goed en het werkte ook goed. Ik kon weer vooruit.

Poitiers was niet ver meer. Op een gegeven moment zag ik het bordje staan. Wat was ik blij dat ik het had gehaald, en dat ik de pijn niet meer had gevoeld! Ik moest alleen nog even naar boven fietsen, maar dat bleek nog best een stuk te zijn. Uiteindelijk kwam ik aan bij Le 104 Bis, een heerlijke plek met een prachtige kamer en ook een fantastische badkamer. De douche was geweldig en na een pizza ging ik nog wat drinken met de aardige eigenaars. Gelukkig konden ze Engels en kon ik mijn verhaal vertellen, dat doe ik altijd nogal graag namelijk. Zeker na 6 dagen op een fiets in je eentje, dan ga je op den duur toch in jezelf zitten kletsen.

Goed, er zijn nu 6 dagen om, ik heb al wel wat hoogtemeters gehad maar het zware gedeelte moet in Spanje nog komen. Qua kilometers gaat het wel goed, 40 meer dan nodig zou zijn. Maar al met al ben ik toch wel even geschrokken natuurlijk. Ik bekijk van dag tot dag hoe het gaat en ga niet op de feiten vooruit lopen, maar ik hoop wel heel erg dat ik deze tocht uit mag fietsen. Afzien hoort erbij, en dat heb ik er graag voor over. Maar een erge blessure oplopen past niet in het plan. Voor nu gaat het goed, en daar hou ik mij aan vast. Uiteraard ben ik aan het koelen, doe ik oefeningen die ik indertijd ook heb gekregen en pas ik mijn snelheid en cadans nog verder aan. Maar uiteindelijk moet er iedere dag 120km gefietst worden. En dat wordt nog een hele kluif op deze manier!