Amstel Gold Race

De tijd gaat nu ineens erg snel. Nog een goeie twee weken en dan is het zover! Af en toe wordt ik ineens zenuwachtig bij de gedachte dat ik straks daadwerkelijk ga vertrekken en bijna drie weken aan een stuk ga fietsen. Een goeie kriebel, en het is denk ik goed dat ik die kriebel af en toe voel want het is ook niet niks natuurlijk.

In de afgelopen weken heb ik lekker wat getraind, zijn er veel donaties binnen gekomen en afgelopen zaterdag 19 april heb ik de tourversie van de Amstel Gold Race gefietst. Omdat ik het een heerlijke rit vind, en als voorbereiding op wat komen gaat. Hier volgt het verslag van die dag.

Het begon op vrijdagmiddag. Ik moest die dag gewoon werken maar kon gelukkig wat eerder stoppen. Het paasweekend was al vroeg op gang gekomen en omdat er al best wat file stond op de ring van Antwerpen was het beter om vroeg te vertrekken. Eerst haalde ik de bolussen op in Heinkenszand waarna ik de snelweg opreed. De auto waarin ik reed mocht ik lenen van een vriend die dat weekend ook mee zou fietsen. Onderweg had ik al wel wat horen fluiten, maar bij Goes zakte het raam ineens volledig open waardoor ik met open raam naar Limburg moest rijden. Omdat ik de lol er wel van inzag en omdat het zonnetje lekker scheen moest ik er hard om lachen. Het beloofde ook wat dat betreft een lange rit te worden! De file voor de Vlaketunnel (Zeeland in) was enorm en toen ik eenmaal bij Antwerpen was aangekomen was het ook mijn beurt om achteraan aan te sluiten. Wel lekker om dat suizen even niet te horen, maar tegelijkertijd wilde ik ook gewoon naar het huisje in Limburg gaan.

Na een flinke rit van drie uur was ik er eindelijk. De mannen die er al waren moesten ook smakelijk lachen om het verhaal met het raam. We aten de bolussen op terwijl er pasta werd gekookt. De koolhydraten zouden we de volgende dag goed kunnen gebruiken! We kletsen over van alles en nog wat, maar vooral over fietsen en wat we de volgende dag zouden aantrekken. 15 graden, zon, wolken, maar ook wind en een koude start. De kledingkeuze was nog niet zo makkelijk.

Zaterdagochtend ging de wekker vroeg zodat we op tijd bij de start zouden zijn. We hadden er zin in en ik was erg benieuwd of het trainen van de afgelopen maanden zichtbaar zou zijn vandaag. Bij de start was het minder druk dan vorige jaren, maar dat kwam waarschijnlijk ook omdat we een half uur vroeger waren gestart. Er zouden vandaag ‘gewoon’ weer 15.000 mensen meefietsen!

Na een paar gelletjes gepakt te hebben vertrokken we. Ik in korte broek met wielershirt en windjack. Het begin was erg koud, zeker in de afdaling, maar het was genieten om weer in de heuvels te mogen fietsen. Hier in Zeeland is alles maar plat en staat er veel wind. Ik hou meer van het klimwerk en voel me als een vis in het water in Limburg. De eerste klim deden we rustig aan. Niets forceren, gewoon lekker naar boven trappen en zeker niet te explosief van start gaan. Het voelde goed!

Na 50 kilometer hadden we al 600 hoogtemeters gehad. Er zaten een paar mooie klimmetjes tussen maar het echte werk moest nog gaan beginnen. In de eerste kilometers zagen we al wat mensen ploeteren waarvan we dachten dat ze de finish misschien wel niet zouden halen. Kwam het omdat wij ons zo goed voelden? We haalden per klim namelijk 40/50 mensen in, en eenmaal boven hadden we dan nog best wat reserve ook. Een heerlijk gevoel wat alleen maar meer energie gaf!

De tweede stop was op het drielandenpunt bij Vaals. Waar ik vorig jaar na 90 kilometer deze stop volledig kapot aandeed voelde ik me nu zo fit als een hoentje. De klim was lang niet zo lang en stijl als vorig jaar (zo voelde het tenminste) en eenmaal boven liep ik met een grote grijns over het terrein om mijn bidons bij te vullen en lekker wat te eten mee te pakken. Er staat namelijk van alles voor je klaar tijdens deze tourtocht. Van suikerwafels tot Engelse drop en van tucjes tot bananen. Ook de gelletjes, repen en sportdrank van Amacx waren weer aanwezig en die hielpen goed.

Via een aantal haarspeldbochten fietsten we België binnen en daarna vervolgden we onze weg weer door het prachtige Limburgse heuvellandschap. Op 120km zou de laatste verzorgingspost staan, maar voordat we daar zouden zijn moesten we eerst de Kruisberg nog op. Een klim die ik een beetje vergeten was en steiler bleek dan verwacht waardoor ik even op de pedalen moest gaan staan. Voor het eerst voelde ik het goed in m’n longen en de benen, maar ik was niet de enige. Eenmaal boven vlogen we een kilometer naar beneden waarna de Eyserbosweg opdoemde. Even stijl als de Kruisberg, maar een keer zo lang. Deze keer kon ik het beter doseren en trapte ik heerlijk naar boven. Links en rechts haalde we mensen in, dat gaf zo’n machtig gevoel! Het trainen in kou en regen deze winter had zijn vruchten afgeworpen, en voor we het wisten waren we bij de laatste verzorgingspost. Daar probeerden we de laatste zoetigheid naar binnen te werken voor de finale. De gelletjes komen op den duur je neus uit, maar zonder brandstof kom je niet vooruit.
Bij de grote tonnen sportdrank kwam iemand aanlopen. Hij draaide de grote kraan open en gooide zijn hoofd eronder alsof het een fonteintje op een hete zomermiddag in Rome was! De mensen begonnen te lachen omdat hij zich pas later realiseerde dat hij nu volledig onder de plaktroep zat. Hij was even lekker afgekoeld, maar zeker niet opgefrist! Een hilarisch moment wat ik niet snel zal vergeten.

Met een goed gemoed fietsten we de finale tegemoet. Eerst fietsten we de Fromberg op die steeds iets langer wordt bij iedere bocht naar links. Daarna vlogen we met 65km/u naar beneden om vervolgens de iconische Keutenberg te trotseren. Het is een van de steilste stukjes van Nederland en als je niet weet wat je te wachten staat moet je sowieso lopend naar boven. Ik schakelde op tijd terug en kon met een flinke krachtsinspanning naar boven fietsen. Er stonden heel wat mensen aan de kant van de weg om ons allemaal aan te moedigen wat echt enorm hielp en fantastisch was om mee te maken! Na een stukje tegenwind kwamen we door Sibbe en zouden we af gaan dalen naar Valkenburg. De Amstel Gold Race zat er bijna op. Alleen de Cauberg moesten we nog trotseren. Het was druk maar er was deze keer gelukkig genoeg ruimte om in een lekkere cadans naar boven te rijden. Op het laatste rechte stuk voor de finish gooide we hem nog even op het buitenblad en in een heerlijke sprint vlogen we over de streep. Wat een geweldige dag was het geweest!

We liepen het vip-terrein op waar de andere fietsvrienden ook al zaten. In de tent konden we lekker pasta en friet halen, en natuurlijk een Amstel. Ik hield het bij een paar radlers terwijl ik in het zonnetje aan de finish stond te genieten van de mensen die binnen kwamen. De een kwam zijn fiets amper af van de vermoeidheid, de ander volledig in euforie en met een smile van oor tot oor. Ik stond enorm te genieten want ik had heerlijk gefietst, voelde me niet moe, en ik had het vertrouwen gekregen dat het vast wel goed komt met de grote tocht die er over een paar weken aankomt.

Terug bij het huisje vertelden we sterke verhalen, probeerden we het vocht weer aan te vullen en vielen we moe maar voldaan in slaap. Het was een prachtige dag geweest met fantastisch weer, geen ongelukken of lekke banden, een geweldige sfeer en op bijna iedere klim een dik persoonlijk record. Laat het maar snel 10 mei zijn, ik ben er volledig klaar voor!