Dag 2) Avelgem – Péronne. Flinke wind, rottig bospad en een prachtige paarse penseelstreek

Afstand vandaag: 122 kilometer. Afstand totaal: 238

Hoogtemeters vandaag: 753. Hoogtemeters totaal: 1045

Weer: zon en 25 graden, perfect! Tegenwind kracht 5: minder perfect

Aantal open cafés op de route: 1

Vervelendste beklimming: bospad naar Mont Saint Denis

Lekkerste baguette met Franse kaas: op een nietszeggende parkeerplaats van Carrefour

Gisteravond kon ik maar moeilijk in slaap komen. Alle indrukken moesten een plekje krijgen in mijn hoofd en dat duurde even. Rond 11 uur viel ik na het schrijven van mijn blog in slaap. Om 5 uur werd ik alweer wakker, terwijl de wekker pas anderhalf uur later stond. Op het gemakje ging ik douchen en las ik nog een aantal berichten van de dag daarvoor.

Het ontbijt werd om 7 uur geserveerd, en wat een heerlijke dingen stonden er allemaal voor me klaar! Een schaaltje fruit, lekkere koffie, verse broodjes die ik belegde met Franse kaas en heerlijke paté. Het smaakte verrukkelijk. Na een klein praatje met de lieve eigenaresse moest ik ’t Knus Gewilg toch echt achter me laten. Een heerlijke plek die ik van harte kan aanraden!

De eerste kilometers op de fiets waren een beetje vreemd. Er fietste niemand mee en zoals ik had verwacht voelde dit meer als het echte begin van de sponsortocht dan gisteren. Niet dat het gisteren niet geweldig was, maar je wordt toch geleefd op zo’n dag met al die (media)aandacht en alle geweldige mede fietsers. Nu stond ik er alleen voor, en dat kon ik merken ook. Na 10 kilometer moest ik via een smal bospad 100 hoogtemeters bedwingen om naar Mont Saint Denis te fietsen. Het was een verschrikkelijk pad met geulen, takken en overal verdwaalde kasseien die iemand daar had achter gelaten in de hoop dat het pad er beter op zou worden. Niets bleek minder waar, en het was echt even afzien. Een paar trailrunners die naar beneden renden riepen iets in het Frans naar me (de taalgrens bleek ik dus overgestoken te zijn) maar ik wist niet zo goed of het positief of negatief was. Eenmaal boven had ik de eerste 150 hoogtemeters te pakken, dat ging lekker zo!

Het glooiende heuvellandschap trok aan me voorbij. Het was hier toch echt anders fietsen dan gisteren. Langzaam het heuveltje op, lekker snel weer naar beneden. Het fietsen met zoveel bagage is wel even wennen. Naar boven toe duurt het gewoon een stuk langer dan op een wielrenfiets (lijkt me logisch) en naar beneden toe voel je dat je toch ook wel wat gewicht bij je hebt. Het is even aanpassen, maar gelukkig helpt de 5 jaar fietservaring daar wel bij.

De eerste echte stad was Doornik (Tournai) en wat een leuke stad is dat! Ik zou er graag nog eens naar toe gaan. Er stroomt een riviertje door het centrum, er staan een paar mooie kerken en ik denk dat je er lekker kunt eten ook. Omdat het zondag is was alles gesloten, maar het zag er alsnog gezellig uit. Een stukje verder fietste ik Rumes binnen. De kerk ging net uit en ik zocht een bankje op de parkeerplaats. Even lekker uitrusten, de eerste 35 kilometer zaten er alweer op. Er bleek een café achter me te zijn welke open was. Ik liep naar binnen en vroeg aan de dame achter de bar of ze mijn bidon wilde vullen met water. Dat wilde ze wel. Ze pakte de bidon, gooide de tap open maar in plaats van bier kwam er water uit! Daar was ik wel even blij mee want een koud pilsje zou enorm goed smaken maar dan zou ik Péronne vandaag waarschijnlijk niet meer halen…

De grens met Frankrijk stelde niet zo veel voor, en toch voelde het wel heel gaaf om op dag 2 alweer een landsgrens te passeren. Qua wegen verschilt het niet zo veel met België, maar er zijn wel minder fietspaden en als ze er zijn liggen ze vol rotzooi (glas, stukjes asfalt etc.) Het is wel verplicht om op het fietspad te fietsen als er eentje is, dus gelukkig is er af en toe een stukje maar het stelt niet veel voor. Het fietsen op de 70 km/u wegen is heel even wennen, maar na 20 kilometer kijk je er niet meer van op. Het is niet zo heel spannend, want de Fransen nemen een grote bocht om iedere fietser. Daar kunnen we in Nederland nog iets van leren!

In de buurt van Douai zocht ik een supermarkt op. Het was kwart over 12 en ik had wel trek gekregen. De Carrefour was op zondag tot half 1 open dus ik had geluk. Omdat ik nergens een fietsenstalling zag keek ik naar binnen of daar misschien een plek was. De caissière wees een plekje achter de kassa aan waar ik mijn fiets mocht neerzetten, top! Ik kocht een pain au chocolat en een baguette met Franse kaas. Fantastisch, het smaakte zo goed! Natuurlijk smeerde ik me weer goed in, want het was niet alleen 25 graden maar de zon scheen volop. Na een goede lunch probeerde ik mijn weg terug te vinden. De grote rotonde waar ik een andere afslag had genomen vanwege de supermarkt begreep ik niet helemaal. Ze zijn in Frankrijk soms zo groot met wel 5 of 6 afslagen dat je wel de juiste moet pakken. Ondertussen raast het verkeer om je heen dus voor je het weet zit je verkeerd. En omdat ik mijn blauwe lijntje (route) niet meer kon zien vanwege het rode lijntje (al afgelegde route) fietste ik nog maar eens rond. En nog eens. Totdat ik zag dat de route me over een autoweg wilde sturen. Ik had de rotonde dus toch niet verkeerd begrepen. Maar omdat ik niet over een autoweg mag fietsen stuurde ik alsnog een andere straat in om een alternatieve route te zoeken. Dat lukte vrij snel en voor ik het wist was ik weer lekker aan het fietsen.

Zoals ik ’s ochtends voor het ontbijt al had gezien zou de wind flink gaan aantrekken. Ook draaide hij naar het zuid oosten waardoor ik op sommige stukken de wind pal op mijn neus kreeg. Ik had er dan al wel 60 kilometer opzitten, maar ik moest er ook nog 60 fietsen! Het werd best zwaar en ik kwam steeds trager de heuvels op. Was ik eenmaal boven, dan fietste ik helemaal niet zo snel naar beneden vanwege de flinke tegenwind (windkracht 5) Het landschap maakte wel veel goed. De rollende heuvels worden afgewisseld door kleine slaperige dorpjes waar de tijd lijkt stil te staan. Af en toe staat er een clubje moddervette koeien wat schaapachtig te kijken naar die gekke fietser die langs komt. Verder staat de tarwe en de gerst er prachtig bij. Op een gegeven moment zag ik ineens een paars lint over de akker lopen. De Phacelia stond prachtig in bloei, alsof de Schepper bij het inkleuren van het toch al indrukwekkende landschap zijn penseel nog even had opgepakt om met een overgebleven dotje paars een sierlijke streek over het veld te trekken.

Omdat het best warm was dronk ik lekker door. Op een gegeven moment waren beide bidons leeg. Ik verwachte snel een café of terras te zien waar ik alles kon bijvullen. Maar omdat het zondag was en alles dicht is duurde dat even. Het ene na het andere slaperige dorpje fietste ik voorbij maar er was niets open. Sterker nog, er was geen mens op straat en ook niet in de tuin. Ik dacht dat ze in Spanje siësta houden, maar in noord Frankrijk kunnen ze er ook wat van. Na 3 dorpjes (allemaal 5 kilometer uit elkaar) begon ik me toch wat zorgen te maken. Op zoek naar watertappunten bij het stadhuis of in het park kwam ik ook niks tegen. Uiteindelijk kwam er een auto achterop gereden en die bleef achter me hangen. De mevrouw stuurde haar auto het erf op waarna ik direct omdraaide en haar in mijn beste Frans vroeg of ze de bidons kon bijvullen. Ze kwam terug met twee volle bidons en een halve fles koud water wat ik ter plekke op mocht drinken. Het koste me niet zo veel moeite. Met een gerust hart kon ik de laatste 30 kilometer gaan fietsen. Een gelletje erin en gaan! (Gelletjes hebben vloeistof nodig om opgenomen te worden, anders kun je na een kwartier in de bosjes gaan zitten met de fietsbroek op de enkels)

De laatste loodjes wegen altijd het zwaarst en dat was nu ook het geval. Het fietsen ging zo hard niet meer met al die wind, en ik had gewoon zin om in Péronne aan te komen. Er volgden nog wat mooie kleine dorpjes en na 10 kilometer moest ik toch echt even gaan zitten op de trappen van een kerk. Het is zo gaaf om op zo’n moment al die berichten langs te zien komen die iedereen me stuurt via welk medium dan ook! Het geeft een enorme boost en dat was precies wat ik kon gebruiken. Ook de donaties die vandaag wederom zijn binnen gekomen helpen enorm om me door een dipje heen te trekken. Iedereen heel erg bedankt daar voor!

De laatste paar kilometer kwamen in zicht. Ik moest nog een rottige pukkel over en dan zou ik Péronne binnen fietsen. Donkere wolken pakten zich boven de stad terwijl ik omhoog aan het harken was. Het ging niet snel meer en ik was bang dat ik zelfs nog een bak regen op m’n kop zou krijgen. Gelukkig viel het mee en voor ik het wist was ik in het centrum van de stad. Ik belde aan bij mijn overnachtingsplek en Laetitia en Thierry deden open. Ze waren erg blij om me te zien, en ik hen ook. Het was best een pittige dag geweest!

Niet alleen het gebouw is prachtig, maar de kamer die ik kreeg is ook werkelijk fantastisch. Een minibar met koude cola, een regendouche en goeie koffie. Alles wat je nodig hebt na een lange dag fietsen. Dat er twee deuren verderop een pasta bar zit maakte het feest compleet. Na een heerlijke douche at ik de koolhydraten voor morgen er weer bij en videobelde ik met het thuisfront. De oudste van bijna 4 mist zijn vader een stuk meer dan ik had ingeschat. Best heel lastig om te zien! Drie weken van huis zijn in een prachtige omgeving is geweldig, al is het af en toe ook een beetje afzien op de fiets. Maar ondertussen zit het thuisfront zonder mij en dat is moeilijk. Hopelijk doet de vakantie na deze rit ons allemaal goed, en wie weet fietst hij binnenkort zelf ook op z’n nieuwe fiets.

Morgen staat er weer een nieuwe rit op het programma. Straks bekijk ik nog even hoe ik precies ga fietsen en waar de moeilijke punten zitten (steile klimmetjes, windrichting etc.) en dan ga ik lekker naar bed. Herstellen van vandaag, opladen voor morgen!