Dag 7) Poitiers – Cognac. Lupines, Voltaren en een hop

Dag 7) Poitiers – Cognac

Afstand vandaag: 127km. Afstand totaal: 886km.

Hoogtemeters vandaag: 848. Hoogtemeters totaal: 5056

Weer: perfect! 30 graden, zon en flinke wind in de rug

Mooiste vogel: hop

Mooiste bloem: orchidee, alle vijf

Lekkerste moment om een blog te schrijven: in een ligstoel op een zonnig dakterras in Cognac

Vanochtend werd ik wat slaperig wakker. Ik had gelukkig goed geslapen ondanks de tegenvaller. Vandaag was gewoon weer een nieuwe dag en ik zou wel zien hoe het zou gaan. Na een geweldig ontbijt vertrok ik. De zelfgemaakte clafoutis mocht ik meenemen voor onderweg. In de ochtend kan ik niet zoveel eten, maar ik weet dat het nodig is. Daarom probeer ik zoveel mogelijk te eten maar op den duur zit de buik toch echt vol. Wat aardig dat ik het heerlijke gebak mee mocht nemen! Ik bedankte voor de gastvrijheid en vertrok. Het was best druk in Poitiers en ik moest meteen heuvel op. Rustig aan, rustig aan. Gewoon maar op het gemakje. Omdat het fris was fietste ik echt heel langzaam, maar zo konden de benen wel even lekker opwarmen. Na een half uur had ik nog maar 7 kilometer gefietst. Dat schoot ook niet echt op natuurlijk. Maar ik bleef herhalen in mijn hoofd: It’s not a sprint, it’s a marathon. Steady wins the race.

De kilometers gingen langzaam, maar stukje bij beetje kreeg ik het vertrouwen dat het goed ging. Het landschap was weer prachtig met wuivende velden vol graan. Af en toe een dorpje of een stadje, en dan weer eindeloos veel groen. Ik moet nogal eens aan mijn tijd in Australië denken waar ik anderhalf jaar ben geweest. Daar kun je ook van die enorme velden hebben met landweggetjes waar niemand komt. Heerlijk!

Het werd steeds wat warmer en het fietsen ging steeds wat beter. Ik kon weer wat snelheid maken zonder echt kracht te zetten. Het is nog niet zo makkelijk om 123 kilometer te fietsen zonder echt te trappen of inspanning te leveren, maar dat was toch echt de bedoeling vandaag. Gelukkig is er veel te zien onderweg. Zo kwam ik een veld tegen waar ik even voor moest stoppen om te zien wat het was. Het bleken bloeiende lupines te zijn, ik denk voor veevoer. In Peru heb ik geleerd dat je de zaden wel kunt eten, maar alleen als je ze twee keer kookt. Als je ze een keer kookt ga je dood. Ik heb me altijd afgevraagd hoe ze daar achter zijn gekomen, want als je iemand dood hebt zien gaan na het eten van eenmaal gekookte lupine zaden wil er toch niemand proberen of je ze misschien wel kunt eten als ze twee keer zijn gekookt? Afijn, het zijn deze dingen waar ik me onderweg mee bezig hou.

Een stuk verderop had ik mijn leukste wildlife momentje van de dag. Ik fietste langs een landweggetje en ineens vloog er een hop over. Dat is zo’n vogel met zwarte stippen op zijn witte staart en een flinke kuif op zijn hoofd, een prachtig dier! Gelukkig heb ik mijn telelens niet in mijn fietstas zitten anders was de bagage wel erg zwaar geworden, maar als je wilt weten hoe hij eruit ziet kun je het opzoeken. Het is de moeite waard!

Voor de middag kwam ik door een stadje heen met een Farmacie. Hier kon ik misschien wel Voltaren gel kopen voor mijn knie. Ik stapte naar binnen en vroeg om Voltaren. Het meisje achter de kassa keek me schaapachtig aan. ‘’Diclofenac, om te smeren’’ zei ik. Ze begreep het en liep naar achteren. Ondertussen vroeg een oudere man die naast me werd geholpen ineens met een Vlaams accent op lacherige toon:” Ge zijt hier toch nie helemaal komen fietsen zeker?” Waarop ik redelijk serieus antwoordde:’’ Nou, eigenlijk wel ja!’’ Het werd een leuk gesprek over het hoe en waarom van mijn tocht. Het meisje was inmiddels teruggekomen met, jawel, Voltaren gel. Perfect, dit is wat ik nodig had! Ik smeerde beide knieën maar meteen goed in en vervolgde mijn weg.

Na 68 kilometer was het tijd voor lunch. Zoals bij iedere stop, voor een foto of snack, ging ik met gekruiste benen tegen mijn fiets staan zodat ik de boel goed kon rekken. Het ziet er vast grappig uit, maar dat maakt me niet zoveel uit. Het werkte tot nog toe en daar was ik enorm blij mee! Na een goeie lunch van de supermarkt ging ik weer verder. Het bos waar ik doorheen fietste was schitterend. De oude eikenbomen bogen met hun takken over de weg heen waardoor er een soort tunnel ontstond. Maar dan van groen, met fluitende vogels en geen mens te bekennen. Het was een mooi moment. Een stukje later moest ik een heuvel op waardoor mijn snelheid terug liep naar 5 km/u. In de berm zag ik binnen een paar meter wel 4 soorten wilde orchideeën staan. Het was geweldig! Helemaal blij maakte ik foto’s en vervolgde mijn weg.

Op 30 kilometer van Cognac begonnen de wijngaarden. De druiven staan nu in bloei maar over een paar maanden is het hier vast ook prachtig fietsen als de oogst wordt binnen gehaald. Ik maakte foto’s van het landschap en zag ook nog wat Salvia’s bloeien in de berm. De forse wind blies me snel vooruit en eigenlijk kon ik best wel weer lekker vrij fietsen. Wat was ik blij dat ik vandaag niet tegen die wind in hoefde te fietsen! Die dagen gaan er vast ook nog wel komen, maar voor vandaag kwam dit wel even heel erg lekker uit. Het dagelijkse ‘spot een ree’ moment was deze keer laat op de dag. Het waren er twee en omdat ik met 35km/u naar beneden zoefde geloofde ik de foto wel. De beestjes stonden wat vreemd te kijken, en dat kon ik me goed voorstellen.

Voor de zekerheid nam ik op 20 kilometer van Cognac nog even een gelletje. Het is dan toch nog iets meer dan een uur fietsen maar als je er al 100 kilometer hebt opzitten denk je vaak dat dat niet meer zo ver is. Het smaakte me prima en voor ik het wist zag ik het plaatsnaambordje waar ik de hele dag op had gehoopt: Cognac. Ik fietste het mooie stadje door op weg naar mijn overnachtingsplek. Het blijkt al duizend jaar oud te zijn en ieder plekje met een rivier door het centrum is bij voorbaat prachtig. Aangekomen bij ‘Suite en Terrasse’ werd ik hartelijk ontvangen door de gastvrouw. Mijn fiets mocht in de garage, de heerlijke kamer werd me getoond en terwijl er een paar foto’s van me werden gemaakt werd me verteld dat haar echtgenoot lekker voor me aan het koken was. Wat zijn er toch veel lieve mensen!

De douche was fantastisch, en toen ik klaar was stond het eten al gereed. De rijst met groente en brood met kaas smaakte me erg goed. Wat was ik blij dat ik hier was, en dat mijn knie het ook goed had gedaan. Met vertrouwen in de volgende dag typ ik in een ligstoel in de zon op het terras mijn verslag. Ik hoop dat ik jullie niet teveel heb laten schrikken in mijn vorige blog, maar de tegenslagen horen er nu eenmaal ook bij. Op social media zie je eigenlijk altijd een goed-nieuws-show, maar soms zit het ook wel eens even flink tegen. Dat was gisteren het geval. Maar vandaag is een nieuwe dag en vandaag ging het gelukkig weer goed. Op naar morgen, dan fiets ik naar Bordeaux!