Dag 8) Cognac – Bordeaux. Lekkere koek, een slang en in bad

Afstand vandaag: 125km. Afstand totaal: 1011km.

Hoogtemeters vandaag: 818. Hoogtemeters totaal: 5874

Het weer: zonnige warme dag, wind in de rug en soms van zij

Leukste dier: een slang

Lekkerste lunch: een broodje eenden paté

Na een heerlijke nacht wilde ik eigenlijk nog niet weg. Het bed lag heerlijk en het liefste wilde ik me nog eens lekker omdraaien. Maar dat ging niet, want om 7 uur stond het ontbijt gereed, zoals ik gevraagd had. Er stond ‘gewoon’ weer 125 kilometer op de planning dus het liefst zo vroeg mogelijk vertrekken. Als ontbijt kreeg ik heerlijke koffie, stokbrood met jam van peren, cognac en saffraan (zo lekker!) en er lag ook nog een lekkere koek op me te wachten. Omdat ik lang niet alles op kreeg mocht ik de lekkere dingen meenemen voor onderweg. Onder het eten kletsten we lekker over de tocht en over de belevenissen. Het is fijn om af en toe met iemand te praten, want op den duur is de gespreksstof met jezelf wel een eind op.

Na een hartelijk afscheid en een uitnodiging van Evelyne om nog eens terug te komen verliet ik Cognac. Met een beetje geluk komen we hier nog eens, de omgeving is schitterend en het plaatsje zelf ook. Ik bedankte voor de gastvrijheid en zwaaide Suite en Terrasse gedag. Het was nog wat fris dus ik had mijn windjack aan, maar dat duurde niet lang. Ik fietste langs de pakhuizen van Remy Martin (misschien niet de lekkerste Cognac, wel een van de bekendste) en reed het platteland tegemoet. Ook hier stonden weer overal wijngaarden, en de hoogtemeters tikte ik lekker weg. Geen last van mijn knie, behalve wat pijntjes hier en daar. Maar dat mag ook wel, dit was immers dag 8 en de duizend kilometer zou ik vandaag als het goed is halen.

Het was tijd voor de lekkere dingen die ik had meegekregen. Ik parkeerde mijn fiets onder een boom en deed eerste de rek en strek oefeningen. Dat is inmiddels vaste prik. Vanochtend kreeg ik te horen dat de koek die ik had meegekregen uit deze regio komt en alleen in dit jaargetijde te krijgen is. Het wordt gemaakt om de lente te vieren, en ook de vruchtbaarheid van de vrouw. Ik keek nog eens goed naar de koek en begreep de vorm ervan ineens een stuk beter. Overigens was dit de eerste keer dat ik rode muisjes heb gegeten, want de blauwe en de roze mocht ik in het verleden al eens proeven. Het smaakte me goed en met een volle buik kon ik weer verder.

Eenmaal onderweg zag ik ineens een bruingroene slang over de weg kruipen. Ik was natuurlijk te laat om mijn camera te pakken, maar het was een prachtig gezicht! Het komt niet zo vaak voor dat je een slang ziet, want meestal zijn ze er al lang vandoor als ze je horen aankomen. Deze lag vast op te warmen in de zon. Helemaal vrolijk fietste ik verder. Wat had ik toch al veel gezien deze tocht! De orchideeën stonden er ook vandaag weer prachtig bij, en ik reed langs een veld vol klaprozen. Ze dansten op de wind.

Het landschap veranderde. Ik fietste steeds vaker door een stukje bos en rook de zoete geur van dennenbomen. Het is dezelfde geur die je ruikt wanneer je na een lange autorit naar het zuiden eindelijk de auto in de schaduw parkeert onder een pijnboom. Die geur ruik ik nu steeds onderweg. Je zou er bijna een vakantiegevoel van krijgen. Maar vakantie was het allerminst. Ik trapte lekker door en na 70 kilometer was het tijd voor de lunch. Bij een supermarkt in Saint-Savin kocht ik allemaal lekkers. Verse aardappelsalade met bacon, een eenden paté met vijgen. Hier had ik zin in! Het smaakte voortreffelijk en met een koude cola op de knie, en daarna in de maag, kon ik weer verder.

In de bossen kwam ik een paar bloemen waarvan de naam me maar niet te binnen wilt schieten. Het zal de ouderdom zijn, maar ik kan er niet opkomen (wie het weet mag het zeggen) Ze waren prachtig rood en later zou ik er nog een aantal zien. Ook zag ik een paar moerasparelmoervlinders. Denk ik, mijn vlinderboekje heb ik deze trip niet meegenomen. Af en toe wordt ik begeleid door een wespendief die hoopt dat een muis schrikt als ik voorbij fiets.

Het landschap werd steeds vlakker en vlakker. Ik kon merken dat ik bij Bordeaux kwam. Er was meer bebouwing, en ik stak de Dordogne over via een brug die meneer Eiffel nog heeft bedacht. Het tweede werk van deze meneer, en hoewel ik de Eiffeltoren leuk vond was ik erg blij met dit stukje architectuur. Zo kon ik de grote rivier makkelijk oversteken.

Over een halfverlaten industrieterrein fietste ik via nog een brug Bordeaux binnen. Wat was het er druk! Twee trambanen, vier autobanen, een paar fietspaden en dan had je de boulevard nog waar mensen liepen en fietsers doorheen probeerde te geraken. Wat een verschil met de rest van de dag! Ik probeerde me te concentreren op het verkeer, de route van mijn navigatie te volgen en ondertussen ook nog wat van de stad te bekijken maar dat laatste was haast niet te doen. Ik was een beetje overdonderd door de drukte denk ik, en er zaten al 110 kilometers in de benen. Her en der schoot ik een slechte foto. Ik besloot maar gewoon naar mijn hotel te fietsen. Dat was nog 15 kilometer verderop, in Gradignan. Bij het binnenrijden van deze plek was het al een stuk rustiger, vriendelijker ook. Ik was blij dat ik er was en de receptioniste van Hotel Noemys ontving me alleraardigst.

De kamer had alles wat ik nodig had, plus nog iets extra’s: een ligbad! Terwijl ik mijn rit op Strava zette liep het bad al vol. Nog even snel een recovery reep met proteïnen naar binnen werken en toen lag ik daar, het deed me erg goed. In de avond at ik een heerlijke pizza bij een restaurant een paar huizen verderop. En nu schrijf ik mijn blog om jullie weer op de hoogte te houden van mijn avonturen. Het was geen extreem avontuurlijke dag, en het landschap begon mooi maar werd daarna ook steeds iets minder. Maar ik ben wel weer een dag verder en 125km dichter bij mijn doel! Morgen staat er een rit van 134km op de planning richting Leon. Het is een vlakke rit (lekker) maar de wind gaat draaien en komt uit het westen of zuid westen dus dat is minder lekker. We gaan het zien!