Dag 10) Léon – Elbete. Oceaan, grensovergang en regen

Afstand: 114km. Afstand totaal: 1260km.

Hoogtemeters: 1071. Hoogtemeters totaal: 7242.

Het weer: de eerste 70km droog, 20 graden. Daarna kwam het met bakken uit de hemel, 14 graden. Gewoon slecht dus!

Mooiste moment: de Atlantische Oceaan

Slechtste moment: schoenen vol water

De dag begon niet helemaal zoals ik had gewild. Gisteravond kon ik door de warmte moeilijk in slaap komen. De huiskat die steeds op mijn bed sprong en ik er daarna weer af probeerde te werken hielp niet mee. Uiteindelijk viel ik in slaap, totdat er tot vier keer toe een fikse onweersbui over trok. Inclusief flitsen en gedonder. Het was dus geen beste nacht geweest, en toen ik wakker werd hoosde het nog steeds. Ik maakte me snel klaar. De bakker zou om 6 uur al open zijn en daar wilde ik graag ontbijten. Gelukkig werd de regen steeds minder en toen ik de suikers en cafeïne had aangevuld ging ik op pad. Het was droog!

De route zou vandaag bestaan uit twee delen. Eerst 70km vlak, daarna 40km klimmen. In het begin fietste ik over een heerlijk fietspad. Af en toe voelde ik nog wel een spetter, maar het regenpak kon al vrij snel uit. Het fietspad werd hier zowaar gebruikt door best wat mensen, en het fietste heerlijk! De wind kwam uit het westen dus hij kwam van zij. Af en toe kwam de zon even door, maar vaak niet voor lang. Het was echt een bewolkte dag.

Na een kilometer of 20 naderde ik de oceaan. Als ik stopte voor het maken van een foto hoorde ik hem al, maar er stond steeds een bos tussen ons in. Vlak voor Capbreton zag ik de duinen, maar de oceaan lag daarachter en je kunt hier niet over de duinen fietsen zoals bij ons. Er is af en toe wel een duinovergang maar die bestaat volledig uit zand. Omdat het weer ook niet echt uitnodigend was besloot ik dat ik maar moest wachten totdat ik in Tarifa aan zou komen. Ineens was daar toch nog een afslag naar rechts en zag ik de Atlantische Oceaan! Het was prachtig, de golven gingen flink tekeer en dat zal de komende dagen alleen nog maar erger worden met die stevige westenwind. Ik maakte wat foto’s en ging weer op pad. Omdat ik best wel trek had ging ik wat eten bij een bakker. Bakje koffie erbij, heerlijk! De taart was enorm lekker, vast niet zo gezond maar ik kon het goed gebruiken.

Het fietspad liep maar door en door. Alles was goed en logisch aangegeven en als het werd onderbroken door een weg kon je er vloeiend af en weer terug op. Het was echt fantastisch! Ik had er ruim 1000km op moeten wachten, maar het kan dus wel in Frankrijk!

Onderweg zag ik niet zo heel veel. Vandaag heb ik geen enkele orchidee gezien en ook geen bijzonder dier gespot. In Bayonne aangekomen besloot ik te gaan lunchen. Het was nog maar 12 uur en ik had er al 65km opzitten, het ging prima zo! De lunch was prima en ik stopte daarna om wat foto’s te schieten van Bayonne. Het lijkt me een leuke stad om nog eens naar terug te gaan, met prachtige vakwerkhuizen, een rivier door het centrum en een mooie kathedraal. Hier zag ik voor het eerst Baskisch op de borden en in het straatbeeld. Het is een bijzondere taal, die nergens aan verwant lijkt te zijn. De Basken zijn echt een trots volk. Zo zijn de meeste plaatsnamen in het Frans doorgekrast of met witte verf overgoten. Het naamplaatje dat er in het Baskisch onder hangt is helemaal schoon.

Het fietspad volgde de rivier. Na 74km moest ik ergens stijl omhoog fietsen. Ik haalde het bijna niet en moest op de pedalen staan, zo stijl was het. Alsof het afgesproken werk was begon het op dat moment te spetteren. In de verte zag ik de regen al komen, en ik wist: dat gaat vandaag niet meer ophouden. Ik trok mijn regenpak en overschoenen aan, en vervolgde mijn weg. 

Voordat de grote klim van vandaag zou komen waren er nog 3 andere klimmetjes. De tweede was het moeilijkst. Ik werd een landweggetje opgestuurd waar modder lag. Hierdoor had ik amper grip en spinde mijn achterwiel als ik op de pedalen ging staan. Het was serieus gaan regenen en bij de derde klim kwam er ook nog onweer bij. Als ik ergens een hekel aan heb is het wel onweer. Het is zo onvoorspelbaar, en op een fiets door de heuvels met een enkele boom vond ik niet zo heel veilig. Bij het eerste dorp dat ik tegen kwam stopte ik om te schuilen in een bushokje.

10 minuten later kon ik mijn weg vervolgen, maar het ging niet van harte. Het was weer even wennen om in de heuvels te fietsen, en de regen maakte het moeilijk. Er reden ook best wat auto’s die het water opspatten. Naar beneden fietste ik niet te hard, maar het water liep langs de onderkant toch langzaam mijn schoenen in. Ik kon er weinig om geven, nat zou ik toch wel worden.

Voor de grens met Spanje reed ik door Ainhoa, een prachtig stadje met vakwerkhuizen en ieder huis had rode luiken. Er waren best wel wat toeristen, ondanks het slechte weer.

De grens met Spanje was verwarrend. Ik fietste langs een Frans douanehokje, maar kwam geen Spaanse tegen. Er stond ook nergens een bord, dus fietste ik terug of ik iets had gemist. Het was er echt niet, en zo had ik dus geen foto van de grens met Spanje. Alles was wel ineens in het Spaans, dus ik wist dat ik de grens wel was gepasseerd. De grote klim zou hier beginnen, zo had ik op de route gezien.

Het begin was rustig, ik peddelde langzaam omhoog. Het zou 10 kilometer zijn en in die afstand zou ik 500 hoogtemeters overbruggen. Het laatste wat je wilt is te snel beginnen, en dat deed ik dus niet. Terwijl ik net lekker mijn cadans had gevonden vond een camper die in tegengestelde richting kwam dat hij moest toeteren om me succes te wensen. Het was hartstikke stil en ik schrok me rot. Idioot! Was ik hier even een monster aan het bedwingen in die rot regen en dan ineens naar me toeteren terwijl er maar 4 meter afstand tussen zat. Afijn, ik was weer wakker en ik had het ritme snel weer te pakken.

Kilometer voor kilometer klom ik omhoog. Door de regen kon ik helaas niets van het uitzicht zien, dat vond ik erg jammer. Aan de andere kant hoefde ik ook niet iedere 200 meter te stoppen voor een foto, dus het schoot lekker op. Halverwege de klim nam ik nog een gelletje, net zoals ik op een half uur voor de klim had gedaan. Het ging voorspoedig, en de voorspelde stukjes van 13% waar ik tegenop zag bleven uit. Na meer dan een uur kwam ik eindelijk boven. Er was een wc waar ik droog kon staan. Daar trok ik mijn windjack onder mijn regenjas aan. Ik moest namelijk ook nog naar benden toe en dat zou een stuk sneller gaan!

Het was maar 14 graden en ik vloog met een nat pak met een vaart naar beneden. Het remmen ging goed en harder dan 40 hoefde wat mij betreft niet. Hopelijk wordt ik niet ziek van dit stuk fietsen, al zou het me niets verbazen want het weer was echt slecht. Zo slecht dat ik, ondanks de goede spullen, drijfnat in Elbete arriveerde.

Het enige wat ik graag wilde was een warme douche. Daar had ik al 4 uur lang over gedroomd, en nu was ik er eindelijk! Bij Posada Elbete wilde ik moe, nat en voldaan naar binnen stappen, maar de deur was gesloten. Ik liep achterom waar iemand bezig was. In het Spaans vertelde ik dat ik had gefietst en een reservering had. “Een reservering? Vandaag? Onmogelijk, vandaag zijn we gesloten!” Dit was natuurlijk niet het antwoord waar ik op had gehoopt. Ik legde uit dat ik hier vannacht mocht slapen vanwege mijn sponsortocht. Na een belletje kwam de eigenaresse naar beneden. Ze hielp me heel vriendelijk en ik vertelde mijn verhaal en liet de e-mails zien (gelukkig stond het zwart op wit!) Ze vertelde me dat er iets mis was gegaan, maar dat ik sowieso mocht blijven slapen. Wat was ik blij! Het laatste wat ik wilde is hier ergens nog een overnachtingsplek gaan zoeken.

Drijfnat pakte ik alle spullen op en zette alles in de douche. Daar kleedde ik me uit, het water liep letterlijk uit m’n schoenen. De douche was geweldig, zo lekker warm! Het is alsof je dan al je sores van je af kan spoelen. Ik trok mijn droge warme kleren aan en hing alles te drogen op. Daarna liep ik naar een restaurant waar ik deze blog zit te schrijven. De keuken gaat pas om 20:00 open. Ik ben immers in Spanje.

Vandaag ben ik in Spanje aangekomen en ben ik op de helft van mijn sponsortocht. Het romantische Frankrijk was geweldig. Het heeft me als een eerste jeugdliefde aan de hand genomen. Soms was het even wennen, de wegen waar je moet fietsen terwijl ze met 90km/u langs je heen rijden, of de slechte fietspaden waar je verplicht overheen moet. Maar meestal was het prachtig met alle heuvels en mooie velden. De mensen zijn er heel aardig en het eten geweldig. Met een kus op iedere wang en een klein bosje bloemen verliet ik het land op weg naar het gepassioneerde Spanje. Hier wordt het landschap ruiger en het weer extremer. Maar ik weet zeker dat de mensen hier zeker net zo aardig zijn, en het eten ook fantastisch is. Alsof ik bij de grens werd begroet met een stevige handdruk en een klop op mijn schouder: ¡Bienvenido a España!