Dag 18) Montoro – Sierra de Yeguas. Koninginnenrit, bidsprinkhaan en de Guardia Civil.

Afstand vandaag: 143km. Afstand totaal: 2255km.

Hoogtemeters vandaag: 2125. Hoogtemeters totaal: 18211.

Het weer: zonnig, soms wat lichte sluierbewolking. Na 85km windkracht 4/5 tegen.

Leukste dier: bidsprinkhaan

Mooiste boom: Jacaranda

Meeste hoogtemeters deze fietstocht: vandaag

Het was vroeg in de ochtend. Om kwart voor zes ging mijn wekker. Vandaag zou de zwaarste rit van de hele fietstocht op het programma staan, en dat niet alleen, het zou ook nog eens 37 graden worden. Na een prima ontbijt vertrok ik voordat de zon op kwam. Ik zwaaide het fantastische Molino La Nava gedag en ging op pad. Meteen na een kilometer zag ik weer een paar honden op de weg lopen. Ik nam alvast een aanloop en slingerde tussen de blaffende honden door, ze hadden geen kans om me achterna te zitten. 1-0 voor de ervaren fietser! Het was heerlijk om in de stilte te rijden, en omdat de zon nog niet op was was het ook nog prima te doen. Ik maakte lekker wat kilometers voordat het echt warm werd. Dat was rond half 9 het geval. Bij een beklimming begon ik flink te zweten, maar ik was al wel weer 25 kilometer verder dan toen ik begon.

Onderweg was het beeld de hele dag hetzelfde: olijfbomen zo ver je kon kijken. En na een beklimming kon je echt ver kijken, kilometers aan olijfgaarden. Het was prachtig om te zien. Af en toe fietste ik langs een wijngaard, en op den duur zag ik zelfs een veld met bloeiende zonnebloemen! Het toverde een lach op mijn gezicht.

Na de grootste beklimming kwam ik boven en zag het weidse uitzicht. Ik mocht naar beneden fietsen, weer een glimlach op mijn gezicht. De adrenaline gierde door mijn lijf terwijl ik met 50km/u over het mooie asfalt reed. De wegen zijn hier zoveel beter dan in midden Spanje. Valentijn die ik gisteren tegen kwam had het al gezegd: je gaat de grens met Andalucia over en je merkt het meteen. Alsof je de grens van België naar Nederland over gaat.

Het afdalen ging fantastisch en mijn natte shirt was meteen weer droog. De zoutkristallen zaten op mijn fietsbroek van het zweet. Wat was dit toch een gave omgeving, en ondanks dat het geen natuur was maakte het landschap heel veel goed.

In een stadje aangekomen kocht ik wat lekkers bij een bakker. Ik vroeg meteen of mijn bidons bijgevuld mochten worden. Er werd een fles koud water uit de koelkast gepakt en alles werd weer vakkundig bijgevuld, heerlijk! Na het gebakje kon ik er weer tegenaan, maar niet voordat ik een foto had geschoten van de schitterende Jacaranda die op een pleintje in bloei stond. Het is een van mijn favoriete bomen. Buenos Aires staat er vol mee, en in de lente zien de straten er paars van, geweldig mooi om te zien. Deze boom stond er maar alleen, en de sluierbewolking maakte de foto’s er niet beter op. Toch was ik enorm blij met de sluierbewolking, die tot het middageten aanhield. Het scheelde enorm veel en het leek een stuk minder warm dan gisteren.

Dat veranderde na de lunch. Onderweg had ik inkopen gedaan. Bananen, abrikozen, yoghurt en brood met chorizo. Het was half 2 en ik had er 80 kilometer opzitten. Mooi over de helft. Het eten smaakte heerlijk en nadat ik de elektronica had opgeladen voor de tweede helft ging ik er weer tegenaan. Het was nu toch wel serieus warm geworden. Het opstarten kostte wat moeite, want ik had toch ook al best wel een afstand gefietst vanochtend. De temperatuur tikte de 38 graden aan, en op het asfalt in de zon was het nog wel een stukje warmer. Gelukkig weet ik na een paar jaar Australië redelijk goed wat ik wel en niet kan, en wanneer ik moet stoppen met inspanning. Ik had nog geen koude rillingen met kippenvel of het gevoel dat ik moest overgeven. Het ging goed zo!

In een volgend dorpje had ik wel weer water nodig. Het fonteintje op het plein werkte niet. Daarom fietste ik naar een winkeltje waar twee vrouwen net aan het opruimen waren, ze gingen bijna sluiten. Ik vroeg hen of ze mijn bidons bij wilden vullen, dat was geen enkel probleem. Ook kreeg ik nog een banaan mee en een zakje amandelen, zo aardig! Ik was 5 kilometer verder en in een klein plaatsje kwam ik weer een fonteintje tegen, ook hier vulde ik mijn bidon weer bij want hij was bijna leeg. Wat dronk ik veel vandaag! Tijdens de plaspauzes kwam het er nog helder uit, ook dat was een goed teken.

De wind begon op te steken en waaide uit de verkeerde richting, het zuiden. Niet voor niets is het de komende dagen zo warm in Spanje, de warme lucht wordt uit Afrika aangevoerd en daarom kreeg ik flinke tegenwind op het resterende deel van de fietsdag. Het begon zwaar te worden. Het merendeel van de hoogtemeters had ik gehad maar toch zaten er nog een paar flinke klimmen tussen. Na een afdaling zag ik ineens een groene tak over de weg lopen. Het bleek een bidsprinkhaan te zijn! Wat een grappig beestje is dat toch. Ik parkeerde mijn fiets wat breder op de weg dan normaal zodat de auto die achter me zat niet over het diertje heen zou rijden. Natuurlijk moest ik er eerst even een foto van maken voordat hij in de berm werd losgelaten.

Nadat ik langs een mooi stuwmeer was gefietst begon het echt zwaar te worden. De wind beukte flink tegen me aan. Het klimmen ging steeds minder hard en het afdalen ging al helemaal niet meer. Na een klim zette ik de afdaling in. Ik ging als een volleerd wielrenner in de beugels hangen om zo weinig mogelijk luchtweerstand te hebben. Het werkte en ik vloog naar beneden. In de kleine vallei stond een auto geparkeerd. Het was er eentje van de Guardia Civil. Die stonden vast te controleren op auto’s die te snel reden, dacht ik. Maar toen ik ze bijna op hoge snelheid passeerde liep er ineens iemand van rechts de weg op. Ik ging snel rechtop zitten, belde vier keer met mijn fietsbel en riep iets van: hé, pas op! De man stopte op de weg, ik vloog voorbij en lachte vriendelijk. De man gaf een kort knikje en ging in de auto zitten. Pfoe, daar kwam ik goed weg! De mannen van de Guardia Civil zijn niet echt de personen waar je graag ruzie mee wilt krijgen. Het was mijn schuld niet geweest als ik hem had aangereden, maar leg dat maar eens uit op het bureau.

Opgelucht fietste ik het laatste deel van deze lange dag naar Sierra de Yeguas. Er leek geen eind aan te komen. De wind had alle restjes energie die ik nog over had na deze tocht uit me geblazen. Mijn snelheid viel weg, ik at nog maar eens een banaan en het gelletje leek ook weinig effect te hebben. Eindelijk zag ik het stadje liggen. Nog een paar kilometer. Het naambordje waar ik iedere dag een foto maak heb ik gemist. Moegestreden kwam ik aan bij het hotel. Daar deed niemand open. Gelukkig hing er een briefje met een telefoonnummer. Ik belde op en de vrouw van het hotel zou er over 5 minuten zijn. Even later arriveerde ze inderdaad. Na het inchecken vertelde ze me dat ik niet in het hotel zou slapen maar in een appartement. Ik vond alles best. Een douche en een bed was alles wat ik nodig had. Ze vroeg of ik achter haar aan wilde rijden. Ze vloog er meteen vandoor maar mijn benen wilden niet meer. Gelukkig stopte ze her en der en was het niet al te ver fietsen. Aangekomen in het mooie appartement parkeerde ik mijn fiets in de kamer. Ze liet me de koelkast zien waar al lekker wat dingetjes voor het ontbijt inzaten.

De douche was geweldig, al het zweet spoelde van me af. Omdat ik pas na 7 uur was aangekomen kon ik meteen door naar een bar. Daar bestelde ik een groot bord met vlees, friet, salade en een cola. Wat smaakte het me goed zeg! Daarna liep ik terug en belde ik met het thuisfront hoe de dag was geweest. We bellen niet iedere dag, dus het was fijn elkaar weer even te spreken. Het duurt niet lang meer totdat we elkaar weer gaan zien. Ik kan niet wachten! Maar eerst komt dag 19 nog, dat is morgen en dan is de rit gelukkig korter dan vandaag maar staan er bijna evenveel hoogtemeters te wachten. Tarifa is dichtbij, maar ik ben er nog niet helemaal!