Dag 19) Sierra de Yeguas – Gaucín. Vergezichten, Ronda en Australiërs.

Dag 19) Sierra de Yeguas – Gaucín.

Afstand vandaag: 109km. Afstand totaal: 2364km.

Hoogtemeters vandaag: 1887. Hoogtemeters totaal: 20098.

Het weer: zonnig, helder, af en toe flink wind tegen maar vaak van zij. 30 graden, keurig weertje!

Mooiste stad: Ronda

Leukste spontane ontmoeting: groepje Australiërs op een terras.

Mooiste vergezichten van de gehele fietstocht: van Ronda naar Gaucín

Vandaag was een dag waarvan ik niet goed wist wat ik er van moest verwachten. Gisteren was natuurlijk een zware dag geweest, maar vandaag stonden er ook meer dan 1800 hoogtemeters op het programma, en in minder afstand dan alle andere dagen. Na een redelijk goede nacht begon ik maar gewoon met fietsen en zou wel zien wat de dag brengen zou. De bakker op de hoek was open en had wat lekkere dingen. Eerst even wat eten en dan de heuvels in.

Het begin was niet super. De route had een weg gekozen die dood liep, ik wilde niet terug fietsen om op de grote weg te komen dus tilde mijn fiets maar over de hoge vangrail. Na een korte klim fietste ik in de afdaling een afslag voorbij. Snel in de remmen, terug omhoog en de juiste weg op. Vervolgens kwam die weg uiteindelijk toch weer uit bij de afdaling. Het waren maar kleine dingetjes, maar ik merkte dat ik gisteren toch wel flink wat energie had verbruikt. Uiteindelijk kwam ik in mijn ritme en ging het fietsen beter. Het was best druk op de doorgaande weg, dus erg van het uitzicht genieten kon ik nog niet. Dat zou later vast beter gaan.

Ik was 25 kilometer onderweg en het begon op te warmen, maar zo warm als gisteren was het gelukkig niet. Het zou 30 graden worden en dat bleek uiteindelijk ook te kloppen. Het was niet koud, maar wel lekker koel zo in de ochtend! De route ging van de doorgaande weg af en liep de heuvels in. Het klimmen kon beginnen. Eerst leek het nog niet zoveel, maar daarna kwamen er toch behoorlijk steile stukken voorbij. Soms moest ik op de pedalen gaan staan en al dansend omhoog fietsen. Dat kun je best lang volhouden, maar op den duur moet je toch weer gaan zitten. Mijn knieën konden het redelijk goed aan, beter dan in noord Spanje waar ik ook zo moest klimmen. Het uitzicht in de heuvels was mooi, en de berm stond weer schitterend in bloei. Het leek wel een groot veldboeket! Onderweg vloog er soms ineens een patrijs op, of vloog er een hop weg. Ook de vlinders waren weer aanwezig, maar niet zo talrijk als in het natuurgebied van twee dagen geleden.

Na 40 kilometer fietsen kwam ik in een dip terecht. Ik weet niet waarom maar het wilde niet meer zo. Mijn benen waren zwaar en de kilometers schoten ook niet op. Was ik dan toch nog zo moe van gisteren? Misschien toch niet goed voorbereid op deze dag, of te weinig gegeten? Het ging een beetje in m’n hoofd zitten dus ik besloot te stoppen. Even op adem komen, een broodje met ham eten en de bidons bijvullen. Eigenlijk wilde ik in Ronda pauze houden, maar dat was nog 25 kilometer verderop. En met al dat klimmen was dit mijn langzaamste gemiddelde van de hele fietstocht, nog geen 15 kilometer per uur. Omdat er onderweg nog wel wat stadjes aan zouden komen besloot ik van plek naar plek te fietsen. In het eerste stadje kocht ik een cola, in het tweede stadje nog een. Het was toch wel warm geworden en ik had er zoveel zin in! Uiteindelijk bereikte ik Ronda met wat moeite.

Ronda moest een prachtige plek zijn. Ik had er al veel over gehoord en over gelezen in reismagazines. Wat niet veel mensen doen als ze de stad binnenrijden deed ik wel: rechtstreeks naar de Lidl. Ik had flinke trek en was toe aan een goede pauze met lekkere dingen. Het was een grote winkel en ik kocht salade, drinken, koeken en een banaan. In de schaduw op een nietszeggende plek at ik alles op. Misschien zat ik er wel een uur, maar het maakte me niet zoveel uit. Het was geen extreem lange fietsdag en de keuken in welk restaurant dan ook gaat toch pas om 8 uur open.

Omdat ik toch ook wel wat van Ronda wilde zien besloot ik door het centrum te rijden. Het is precies zo’n stad waar alles klopt. Prachtige huizen, mooie gebouwen, leuke winkels en een uitzicht om jaloers op te zijn! Ook zag ik een paar huizen bovenop een wel heel steile rots staan. Ik bedacht me of ik hier graag zou willen wonen, maar ik kwam er niet uit. Een schitterende locatie, maar je moet wel vertrouwen hebben in de constructie. Her en der maakte ik wat foto’s en nu moest het er toch echt van gaan komen. Er stond een grote klim op me te wachten.

De wind kwam uit het zuiden, daar waar ik naar toe moest. Met flinke tegenwind klom ik omhoog. Af en toe kwam er een wielrennen naar beneden gevlogen. Het was behoorlijk stijl en zo naar beneden fietsen wilde ik ook wel! Dat zou later pas komen. Als je wilt afdalen moet je eerst stijgen. Tussen twee bergen in klom ik omhoog. De bergen kwamen steeds dichter naar elkaar toe en na 300 hoogtemeters was ik eindelijk boven. Ik fietste de hoek om en daar zag ik ineens een waanzinnig uitzicht. Echt een plaatje! Je kon kilometers ver kijken, de bergen waren ruig, in het dal lagen kleine witte stadjes en in de verte zag ik de weg waar ik overheen zou gaan rijden. Het was fantastisch en ik probeerde het vast te leggen, maar dat was lastig. Soms moet je het gewoon ervaren.

Na wat bochtjes kwam de afdaling. Wat ging ik snel, ik had een enorm brede grijns op mijn gezicht en moest soms hardop lachen. Ik voelde de adrenaline door mijn lijf gieren en al mijn zintuigen stonden volledig aan. Mijn ogen keken naar de weg en om mij heen, mijn neus rook de zoete geur van de pijnbomen en de geel bloeiende brem, en mijn oren luisterden goed of er geen auto achter me zat die er graag voorbij wilde. Ik fietste namelijk op het midden van de rechter weghelft zodat ik eventuele putten kon ontwijken. Het was niet nodig, de weg was perfect. Af en toe moest ik weer even klimmen, maar ik wist al dat er daarna weer een stuk afdaling aan kwam. Wat had ik het naar mijn zin hier, echt een geweldige plek om mijn avontuur af te sluiten. Morgen staat er nog wel 90 kilometer op het programma maar behalve een flinke afdaling in het begin zal het fietsen zelf niet zo heel spectaculair zijn. Op de finish na uiteraard, maar dat is pas morgen.

Onderweg naar Gaucín kwam ik verschillende dorpjes tegen met allemaal netjes wit geschilderde huizen en een kerkje. Had ik net een afspraak met mezelf gemaakt om niet iedere 100 meter een foto te maken, kwam er weer zo’n prachtig dorpje aan. Wie weet wanneer ik hier nog eens zou komen, toch maar weer in de remmen voor een foto. Zo werd het uiteindelijk toch nog een lange fietsdag. Eentje met twee gezichten. Vanochtend wilde het allemaal niet zo en kwam ik niet lekker in mijn ritme, terwijl het vanmiddag echt geweldig was. Ik had zo genoten van de vergezichten en het naar beneden suizen door de bochten in de afdaling!

In Gaucín aangekomen moest ik dwars door het stadje heen. Het is echt een hele leuke plek, jammer dat het zover van Nederland ligt. Ook hier was het uitzicht weer fantastisch. Bij aankomst duurde het even voordat de eigenaar er was, maar na een snelle sleuteloverdracht sprong ik onder de heerlijke douche. Weer 100km erbij en weer een dag dichterbij mijn doel: Tarifa.

Omdat de barretjes in de buurt van de accommodatie niet open waren besloot ik het stadje in te lopen. Daar zag ik een restaurant wat open was. Er zaten wat mensen op het terras en ik liep naar binnen om te vragen of de keuken vandaag open zou gaan, dat was het geval. Ik nam plaats op het terras en ik hoorde de mensen naast me met elkaar kletsen. Australiërs, het kon niet anders! En ja hoor, er werd gelachen, gedronken en ik kon heerlijk met ze kletsen. Wat is het toch een heerlijk volkje, niet voor niets dat ik er zo graag kom. Ze vertelden over hun reis, ze kenden elkaar via het golfen, en ik vertelde over mijn fietstocht. Meteen ging de pet rond en er werd door iedereen geld ingelegd. Met een donatie van €35,- op zak verliet ik het restaurant waar ik ook nog eens heerlijk had gegeten. Geweldig! Bedankt Cambridge Golf Club! Het was een mooie avond en ik liep naar huis. Het was denk ik voor het eerst dat ik echt ontspannen door het plaatsje liep waar ik die nacht zou slapen. Tot nu toe was ik altijd bezig met de volgende dag, de blog schrijven en dan proberen zo snel mogelijk te gaan slapen. Nu had ik dat gevoel niet, en ik maakte nog wat foto’s van de witte huizen en genoot van de sfeer.

Morgen is het dan zover. Het is een beetje onwerkelijk maar dan fiets ik mijn laatste dag op weg naar Tarifa. Ik heb geen idee hoe het zal zijn om de stad binnen te fietsen, maar ik heb er ongelooflijk veel zin in! Met 90 kilometer en 800 hoogtemeters staat er wel gewoon nog een ritje op de planning, maar in vergelijking met de afgelopen 19 dagen stelt dat niet zo veel voor. Eerst maar eens uitrusten van deze dag, en dan zien we het morgen weer!