Dag 20) Gaucin – Tarifa. Gibraltar, een Grevillea en de eindstreep!

Afstand vandaag: 110km. Afstand totaal: 2474km.

Hoogtemeters vandaag: 1066. Hoogtemeters totaal: 21152

Het weer: zonnig, wind van zij en het laatste stuk in de rug. 28 graden, heerlijk!

Aantal keren kramp in de afgelopen 20 dagen: 0 keer

Mooiste boom: Grevillea

Aantal kilocalorieën verbrand in de afgelopen 20 dagen volgens een app: 51454 kcal

Moeilijkste plek om een plaatsnaambordje te vinden: Tarifa

Aantal uren op de fiets in de afgelopen 20 dagen: 143 uur en 48 minuten

Mooiste moment in de afgelopen 20 dagen: morgen, als ik mijn gezin weer zie!

Vandaag was dan eindelijk de dag. Mijn eindbestemming zou Tarifa zijn. Hier had ik 5,5 jaar op gewacht en bijna 20 dagen voor gefietst en ik had er zin in! De nacht was goed geweest. Natuurlijk was er een kleine kriebel, maar in geen vergelijk met twee weken geleden toen ik met de tocht zou starten. Ik wist wat er van me gevraagd werd: 90 kilometer fietsen, heel blijven en dan zou ik er zijn. Na een ontbijt met yoghurt en cake deed ik voor het laatst mijn smeer ritueel. Eerst de billencrème, dan drie soorten zonnebrandcrème en daarna de voltaren-gel. Wat zal ik blij zijn als dat straks over is, dacht ik bij mezelf. De fietstassen werden voor de laatste keer ingepakt en zo vertrok ik. Gaucin lag er prachtig bij in het ochtendlicht. Niet teveel foto’s maken, gewoon naar de eindbestemming fietsen. Het lukte redelijk, want ik wilde best doorfietsen maar dit uitzicht vroeg er gewoon om om vastgelegd te worden.

De afdaling van Gaucin richting de kust was geweldig. Omdat het vroeg was reden er amper auto’s op de weg. Daardoor kon ik de bochten perfect pakken en met hoge snelheid naar beneden rijden. Het was zo leuk om te doen, maar voor ik het wist was ik beneden en kon het gewone trappen beginnen. Ik dacht dat het helemaal vlak zou zijn, maar dat bleek niet waar. Hier en daar moest er nog wat geklommen worden.

Er zou een stuk gravel in de route zitten, en daar had ik geen zin in. Het fietst niet lekker, en stel je voor dat ik op de laatste dag lek zou rijden! Dan maar een klein stukje omfietsen. De omweg was maar 6 kilometer, maar door de hoogtemeters duurde het toch nog even. Het plaatsje waar ik doorheen kwam heette Los Angeles. Ik kocht er een kopje koffie en at de rest van de cake op. Toch leuk, even een bakje in Los Angeles tussendoor.

Op weg naar de kust kwam ik door kleine plaatsjes met de mooiste bloemen. Ik zag Jacaranda’s bloeien, een reizigerspalm, overal Lantana’s en de Ipomea’s hadden zich in de Eucalyptus bomen gewikkeld. Het was schitterend! Als kers op de taart zag ik een paar Australische zilvereiken bloeien. Deze Grevillea’s had ik al veel gezien, maar nooit zo mooi in bloei zien staan. Ik was helemaal in mijn element en fietste met een lekker gangetje van dorp naar dorp totdat ik bij Algeciras was. Daar keek ik op mijn navigatie en besloot naar het strand te fietsen. Onderweg kwam ik een supermarkt tegen. Met een stokbrood onder de snelbinders reed ik het strand op. Vanaf hier had je goed uitzicht over Gibraltar. Dat kleine stukje rots waar het Verenigd Koninkrijk zo hartstochtelijk aan vasthoudt.

Het eten smaakte goed, en het deed me goed de zee weer te zien. De wind van zee maakte het wel benauwd, de warmte was heel anders in het binnenland. Het was zweten geblazen, en dan moest ik nog een flinke heuvel beklimmen. Maar eerst de stad uit. Ik fietste over drukke wegen en af en toe werd ik naar een parallelweg gestuurd. Na een kwartiertje moest ik ineens door een ondergelopen viaduct. Omdat ik niet wist hoe diep het zou zijn klikte ik mijn schoenen uit en maakte een klein vaartje. Het water was diep en ik had niet genoeg snelheid. Ik probeerde nog wat bij te trappen om maar niet om te vallen, maar daardoor liep er wel water in mijn schoenen. Ach, het was de laatste dag, en drogen deed het toch snel. Nog geen 500 meter verder was de weg opgebroken. De kranen toeterden naar elkaar, gingen aan de kant en zo kon ik met de fiets aan de hand langs lopen. Aardig van die werkmannen!

De dag was dus alles behalve saai en de beklimming moest nog beginnen. Langs een grote weg zou het gebeuren. Het was een van de drukste wegen waarlangs ik heb gefietst. Het was warm en klam en het klimmen lukte wel maar echt ontspannen ging het niet. Eenmaal boven was er een uitzichtpunt. Ik kon Afrika zien! Marokko lag maar een paar kilometer verder, het was een prachtige dag en ik vond het fantastisch om te zien. Na de beklimming begon het dalen, dat ging een stuk sneller en mijn shirt was bijna droog gewaaid toen ik Tarifa in de verte zag liggen. Eindelijk, daar was het dan! Het was een klein euforisch moment, maar door al het verkeer moest ik vooral goed opletten waar ik reed.

Ik fietste de stad binnen en iedereen deed alsof ik ook maar een normale plek was, terwijl dit in mijn hoofd helemaal niet zo was. Hier had ik al die dagen zo naar uitgekeken! Door het verkeer dacht ik het plaatsnaambordje gemist te hebben. Ik fietste door naar het zuidelijkste puntje. Hier komen de Atlantische oceaan en de Mediterraanse zee bij elkaar. De kitesurfers maakten er een waar spektakel van. Wind stond er genoeg! Zoveel zelfs dat ik bijna van mijn fiets waaide. Het zand van het strand waaide in mijn gezicht en de zee sloeg op de rosten waardoor ik nat werd. Ik vroeg een vriendelijke Duitse toerist om een foto te maken en probeerde me staande te houden tegen de wind. Het bewijs was geleverd: Ik stond op het zuidelijkste puntje van het vaste land van Europa!

Om iedereen te bedanken wilde ik graag een filmpje opnemen. Het plaatsnaambordje was niet gelukt, dus wilde ik het bij de kitesurfers doen maar daar stond teveel wind. Omdat ik toch wel graag een foto wilde van het bordje fietste ik terug de stad uit. Ik had niets gemist, er stond helemaal geen bord! Dan maar via een andere kant de stad in om daar een foto van een bord te nemen. Ik fietste tegen de wind in omhoog, vloog weer naar beneden maar ook bij een andere ingang van de stad geen bordje. Wel zag ik een rotonde met ‘Tarifa’ erop. Ik parkeerde mijn fiets, sprintte naar de letters, maakte snel een selfie en holde door het verkeer weer terug. Het filmpje kwam later wel, ik was moe en wilde heel graag een douche.

Na het inchecken gooide ik mijn spullen in een hoek, trok mijn zanderige kleren in de douche uit en spoelde me af. Daarna liep ik terug naar het strand. Het was iets minder gaan waaien en ik nam het filmpje op. Via social media kwamen er meteen zoveel reacties binnen, er hadden echt heel veel mensen met met meegeleefd en dat heeft me zo enorm geholpen deze afgelopen 20 dagen!

Het was tijd voor vakantie. Ik pakte mijn slippers en liep het strand op. Er waren nog een paar kitesurfers en ik schoot een paar gave foto’s. Wat vlogen ze hoog zeg, ongekend! Bij een strandtent bestelde ik wat te drinken en genoot van het uitzicht. Ik had er een stukje voor moeten fietsen, maar wat een heerlijke plek! Op de terugweg naar het hotel kwam ik een Argentijns restaurant tegen. Precies waar ik zin in had. Het eten smaakte geweldig en nog steeds kwamen er enorm veel berichten binnen. Terug op de hotelkamer belde ik met familie en schreef ik mijn blog.

Nu is de fietstocht ten einde. Een gek gevoel. Hier had ik zolang naar toe geleefd! Het was een schitterend avontuur en ondanks het afzien heb ik er toch vooral enorm veel van genoten. De natuur, de mensen, de gastvrijheid en het eten. Het was echt een voorrecht om dit te mogen doen, en uiteindelijk ging het natuurlijk om een ding: zoveel mogelijk geld ophalen voor Stichting MS Research. Ik ben er best een beetje trots op dat er ruim €18.000,- is opgehaald, en er komt nog steeds geld bij. Het is een bedrag waar ik van te voren zeer zeker voor getekend zou hebben!

Ik kan jullie niet allemaal persoonlijk bedanken, maar heel erg bedankt iedereen voor alle steun, berichtjes en vooral voor alle donaties. Ik was degene die ging fietsen, maar jullie hebben deze sponsortocht uiteindelijk gemaakt tot wat hij was. Het was een ervaring om nooit te vergeten en ik weet zeker dat we met het grote bedrag wat we met elkaar hebben opgebracht weer een klein stukje verder zijn om MS de wereld uit te helpen. Bedankt daarvoor!

Tot slot: wat ik van deze sponsortocht heb geleerd is dat er zoveel goede en vriendelijke mensen zijn. Ik hoop heel erg dat ik dat gevoel vast kan houden in een wereld die af en toe alleen maar lijkt te draaien om geld en macht. Iedereen is anders, maar uiteindelijk moeten we het samen doen. Overal waar ik kwam ben ik zo goed geholpen, met het vullen van mijn bidons tot het geven van fruit en andere lekkere dingen. Het was een voorrecht om dit mee te mogen maken!